Literatura, intuicja i głos kobiet #OnetAudio

  Całość TYLKO w aplikacji Onet Audio. Subskrybuj pakiet Onet Premium i słuchaj bez limitu.  W świecie, w którym kobiety po raz pierwszy w historii stanowią ponad połowę autorów książek, Hanna Mirska-Grudzińska nie tylko obserwuje ten przełom – ona go współtworzy. Jako założycielka i redaktorka naczelna wydawnictwa Marginesy, od lat buduje przestrzeń dla literatury odważnej, ważnej i pięknej. W rozmowie z Katarzyną Gaweł dla Forbes Women opowiada o roli intuicji w wydawaniu książek, o tym, dlaczego warto inwestować w literaturę, nawet jeśli nie zawsze się to opłaca, i o tym, jak książki mogą zmieniać społeczne narracje.    „Wydawanie książek to dla mnie nie tylko praca, to misja. To sposób, w jaki mogę wpływać na świat, w którym żyję” – mówi Hanna Mirska-Grudzińska, podkreślając, że decyzje wydawnicze to nie tylko kalkulacje biznesowe, ale przede wszystkim wybory oparte na wartościach i wrażliwości.  Wydawnictwo Marginesy, które prowadzi Mirska-Grudzińska, stoi za takimi tytułami jak „Chłopki” Joanny Kuciel-Frydryszak – książki, która stała się społecznym fenomenem odsłaniającym niewidzialną pracę kobiet i systemowe nierówności płci – oraz „W stronę Anny” Sylwii Góry, pierwszej biografii Anny Iwaszkiewicz. Obie publikacje pokazują, że literatura może być nie tylko piękna, ale i potrzebna, aby naświetlać ważne tematy czy też pokazywać postaci historycznie zapomniane i niedoceniane.  Hanna Mirska-Grudzińska nie ukrywa, że w procesie wydawniczym ogromną rolę odgrywa intuicja. „Nie jestem w stanie wydać książki, która mnie nie porusza. Nawet jeśli miałaby się dobrze sprzedać” – przyznaje. To podejście sprawia, że Marginesy są dziś jednym z najbardziej rozpoznawalnych wydawnictw w Polsce, cenionym za odwagę i jakość.  W rozmowie pojawia się też refleksja nad rolą wydawnictwa w czasach, gdy autorzy coraz częściej stają się marką samą w sobie. Gościni widzi w tym szansę, ale i wyzwanie: „Wydawnictwo to nie tylko drukarnia. To partner, który pomaga autorowi zbudować kontekst, historię, głębię”.  Na pytanie o radę dla kobiet, które marzą o napisaniu książki, odpowiada bez wahania: „Nie czekajcie na idealny moment. Piszcie. Wasz głos ma znaczenie”.   

Całość TYLKO w aplikacji Onet Audio. Subskrybuj pakiet Onet Premium i słuchaj bez limitu. Ilona Adamska o hejcie, siostrzeństwie i sile autentyczności w rozmowie z Katarzyną Gaweł  W świecie, w którym słowa potrafią ranić równie mocno jak czyny, Ilona Adamska buduje przestrzeń, w której empatia, edukacja i siostrzeństwo stają się narzędziami zmiany społecznej. Filozofka, etyczka, prezeska Fundacji „W zgodzie ze sobą” i inicjatorka kampanii „Nie hejtuję, motywuję” opowiada o osobistych doświadczeniach z hejtem, sile kobiecego wsparcia i potrzebie redefinicji męskości.  „Prawdziwe siostrzeństwo zaczyna się od miłości własnej. To, jak traktujesz inną kobietę, jest odzwierciedleniem tego, jak traktujesz sama siebie” — mówi Adamska, wskazując na źródło empatii i solidarności między kobietami.  Rozmowa z Katarzyną Gaweł odsłania nie tylko kulisy kampanii antyhejterskiej, ale także wyniki badań Maison&Partners, które pokazują, że hejt dotyka większości z nas — niezależnie od płci. Kobiety jednak częściej reagują lękiem, a mężczyźni dystansem. Adamska zwraca uwagę, że to nie tylko kwestia emocji, ale także społecznych oczekiwań i kulturowych schematów.  Z rozmowy wyłania się obraz kobiety, która z własnych traum stworzyła ogólnopolską, a dziś już międzynarodową kampanię edukacyjną. Odwiedziła ponad 120 szkół, docierając do tysięcy uczniów, a teraz rozszerza działania na firmy i instytucje. Jej misja? Pokazać, że hejt nie jest nieunikniony — można mu przeciwdziałać, edukując, wspierając i budując relacje oparte na szacunku.  Gościni nie zapomina też o mężczyznach. W nowej kampanii „Nie porównuj się z innymi, bądź sobą” chce dać im przestrzeń do mówienia o emocjach, kompleksach i presji społecznej. Bo — jak podkreśla — hejt nie ma płci, ale jego skutki są równie bolesne dla wszystkich.  Rozmowa kończy się apelem: reagujmy. Bo brak reakcji to też reakcja. A zmiana zaczyna się od przekonań — tych, które nosimy w sobie i tych, które przekazujemy dalej.    ILONA ADAMSKA - filozofka, etyczka, absolwentka trzyletniego kursu doktoranckiego na UKSW w Warszawie. Prezeska Fundacji „W zgodzie ze sobą Ilony Adamskiej”. Wydawczyni i redaktorka naczelna magazynu „Law Business Quality”. Autorka książek, motywatorka, prelegentka konferencji biznesowych.  Ekspertka ds. przeciwdziałania mowie nienawiści, regularnie występująca w mediach, gdzie porusza tematykę hejtu. Organizatorka ogólnopolskiej kampanii społecznej „NIE HEJTUJĘ – MOTYWUJĘ” pod patronatem Ministerstwa Sprawiedliwości, której ambasadorami zostali m.in.: Weronika i Teresa Rosati, zespół Blue Café, Piotr Kupicha, Katarzyna Pakosińska, Katarzyna Miller, Krystian Wieczorek, Jasiek Mela, Daria Widawska i inni. Pomysłodawczyni ogólnopolskich badań pt. „Hejt w Internecie. Postawy, opinie oraz różnice w postrzeganiu przez Polki i Polaków” oraz "Hejt w biznesie 2025". 

Całość TYLKO w aplikacji Onet Audio. Subskrybuj pakiet Onet Premium i słuchaj bez limitu Od miesięcy słyszę pytania, dlaczego dron lub rakieta upadły, a my nie otworzyliśmy ognia, dlaczego przepuściliśmy je, pokazując w pewnym sensie słabość lub nie chcąc prowokować dalszej eskalacji. Nie strzelamy do wszystkiego, co się rusza. Czasem chmary dronów wysyłane są nie po to, by wyrządzić poważne szkody, lecz aby aktywować sygnały urządzeń radiolokacyjnych, które włączają się po przekroczeniu polskiej przestrzeni powietrznej. Wtedy przeciwnik dokładnie widzi lokalizację naszych posterunków radiolokacyjnych, zbiera dane i może potem je zaatakować - wyjaśnia Beata Górka-Winter, ekspertką ds. bezpieczeństwa międzynarodowego z Uniwersytetu Warszawskiego. W nocy z 9 na 10 września w trakcie ataku Rosji na Ukrainę polska przestrzeń powietrzna została wielokrotnie naruszona przez rosyjskie drony. „Był to akt agresji, który stworzył realne zagrożenie dla bezpieczeństwa naszych obywateli”, komentowało Dowództwo Operacyjne Rodzajów Sił Zbrojnych. Atak nie był przypadkowy. Rosjanie dokładnie wiedzieli, co robią, mówił premier Tusk. Stanowisko premiera popiera większość Polaków  - 81,7 proc. według sondażu IBRIS. O działaniach Rosji przeciwko Polsce i o tym, jak odpierać ataki oraz elementy wojny hybrydowej rozmawiamy z Beatą Górką-Winter, ekspertką ds. bezpieczeństwa międzynarodowego z Uniwersytetu Warszawskiego. Jedno z najczęściej zadawanych pytań w przestrzeni publicznej, to pytania o nasze zdolności do obrony. Dlaczego polskie siły wsparte sojusznikami z NATO nie przechwyciły wszystkich dronów? - Nie strzelamy do wszystkiego, co się rusza. Taka jest zasada. Przede wszystkim oceniamy, które obiekty mogą wyrządzić największe szkody oraz analizujemy trajektorie ich lotu. To nie dotyczy tylko bezzałogowców – możemy też spodziewać się większych środków napadu powietrznego i wtedy też nie będziemy do wszystkiego strzelać. Powodów jest kilka. Po pierwsze, czasem chmary dronów wysyłane są nie po to, by wyrządzić poważne szkody, lecz aby aktywować sygnały urządzeń radiolokacyjnych, które włączają się po przekroczeniu polskiej przestrzeni powietrznej. Wtedy przeciwnik dokładnie widzi lokalizację naszych posterunków radiolokacyjnych, zbiera dane i może potem je zaatakować, bo istnieją środki do zwalczania także tych posterunków - wyjaśnia dr Beata Górka-Winter, ekspertka ds. bezpieczeństwa międzynarodowego. I dodaje: – Od miesięcy słyszę pytania, dlaczego dron lub rakieta upadły, a my nie otworzyliśmy ognia, dlaczego przepuściliśmy je, pokazując w pewnym sensie słabość lub nie chcąc prowokować dalszej eskalacji. To teraz często powtarzane słowo w debacie publicznej. Musimy jednak zachować racjonalność. Często szczątki zestrzelonych obiektów, zwłaszcza jeśli latają nad obszarami gęsto zaludnionymi, mogą wyrządzić więcej szkody — mogą spaść na szkołę, przedszkole lub miejsca, gdzie jest dużo ludzi. Dlatego decyzję o neutralizacji pozostawiamy operatorowi, który może pozwolić obiektowi spaść na bezpieczne pole, aby uniknąć większych strat – dodaje ekspertka. Nie chcemy mówić o wojnie, której nie ma, ale jak rozmawiać o tych działaniach? -Trzeba to jasno powiedzieć: choć nie prowadzimy wojny z Rosją w rozumieniu prawa międzynarodowego jako aktu agresji wojskowej, to są działania poniżej progu wojny, które jednak wojną nie przestają być. Nazywamy je po prostu działaniami hybrydowymi, mającymi na celu osiągnięcie konkretnych rezultatów. W odpowiedzi na nalot rosyjskich dronów sojusz zadziałał wzorowo. Współpracowało polskie lotnictwo bojowe z lotnictwem holenderskim i włoskim, co pozwoliło na zestrzelenie tych dronów, które uznaliśmy za konieczne do zneutralizowania - tłumaczy Beata Górka-Winter. Jaka z tego nalotu dronów, prawdopodobnie nie ostatniego, wypływa lekcja dla społeczeństwa, ale i dla rządu? -Ludzie są w stanie przyjąć dużo, także prawdę o konieczności dzisiejszej mobilizacji. Warto być czujnym i rozejrzeć się idąc ulicą. Nie namawiam do paranoi, że zaraz coś spadnie na nasz dom czy miejsce pracy, ale zdecydowanie warto obserwować otoczenie. Jeśli ktoś fotografuje obiekty wojskowe, na przykład przy płocie bazy, gdzie mieszkają ludzie, a fotografują osoby do niej niezwiązane, takie sytuacje powinniśmy od razu zgłaszać - zaleca Beata Górka-Winter. dr Beata Górka-Winter - analityczka, doktor nauk społecznych w zakresie nauk o polityce, adiunkt na Wydziale Nauk Politycznych i Studiów Międzynarodowych. Założycielka i wieloletni koordynator programu „Bezpieczeństwo międzynarodowe” w Polskim Instytucie Spraw Międzynarodowych. W latach 2016-2017 zastępczyni dyrektora ds. strategii w Polskiej Grupie Zbrojeniowej. Współzałożycielka polskiego oddziału Women in International Security. Autorka licznych publikacji na temat polityki bezpieczeństwa państw NATO, UE, operacji pokojowych, reform sektora bezpieczeństwa. Wykładowca Uniwersytetu Warszawskiego, Akademii Finansów i Biznesu Vistula, Uniwersytetu Vizja, European Security and Defence College, Akademii Dyplomatycznej PISM, Krajowej Szkoły Administracji Publicznej (KSAP), Europejskiej Akademii Dyplomatycznej. Obserwatorka wyborów OBWE w Kosowie i na Ukrainie. Członkini grupy eksperckiej „Security Sector Reform in the Southern Caucasus” w projekcie International Visegrad Fund i UN SSR Group. Absolwentka Uniwersytetu Warszawskiego i Uniwersytetu Jagiellońskiego. Stypendystka Departamentu Stanu (International Visitor Leadership Program), George C. Marshall European Center for Security Studies, Institut des Hautes Etudes de Defense Nationale (IHDN), Swedish Defence University oraz Harvard Business School.

[MATERIAŁ SPONSOROWANY] Stworzyliśmy coś trwałego - polski Private Banking, który wzorował się na standardach zachodnich, ale stworzył własny, unikatowy styl oparty na relacjach - mówi Edyta Bogacka, Dyrektorka Departamentu Klienta Bankowości Prywatnej mBanku mBank kończy 30 lat! Jakie są największe zmiany w oczekiwaniach klientów od lat 90. do dziś? Trudno w to uwierzyć, ale właściwie preferencje klientów się nie zmieniły! Przez trzy dekady nasi klienci oczekują dokładnie tego samego: chcą nam ufać i czuć, że rozmawiają z profesjonalistą. Chcą otrzymywać ofertę przygotowaną specjalnie dla nich, oczekują, że bankowość będzie transparentna, wygodna i opłacalna. Zmieniły się natomiast okoliczności i sposób, w jaki pracujemy. Zaczynaliśmy od tradycyjnych placówek, gdzie trzeba było przyjść osobiście z ryzą papieru i wyjść z naręczem dokumentów. Dziś wszystko mamy w smartfonie - od przelewów po inwestycje. Nasi klienci rosną, dojrzewają i starzeją się razem z nami. Najdłuższa relacja trwa już 32 lata, a najstarsza klientka ma 99 lat! To pokazuje, że stworzyliśmy coś trwałego - polski Private Banking, który wzorował się na standardach zachodnich, ale stworzył własny, unikatowy styl oparty na relacjach. Trzy pokolenia klientów, jeden doradca - jak pogodzić opiekę seniorki i jej wnuków z pokolenia Z? To prawdziwe wyzwanie współczesnej bankowości prywatnej! Średnio klienci są z nami już 10 lat, więc naturalnie obsługujemy już całe rodziny w trzech pokoleniach. Seniorzy stawiają na bezpieczeństwo i myślą o sukcesji, jak bezpiecznie przekazać majątek. Ich dzieci, już z częścią majątku i biznesem, chcą stabilnie go pomnażać, potrzebują doradztwa inwestycyjnego, kontaktu z kancelariami prawnymi. Wnukowie zaś... szukają pomysłu na siebie. Obserwujemy zmiany w podejściu do pracy, pieniędzy, oszczędności. Młode pokolenie nie jest tak chętne do przejmowania majątków, jak rodzice czy dziadkowie. Emerytura to dla nich abstrakcja. Dlatego organizujemy różnego rodzaju spotkania edukacyjne na temat przedsiębiorczości i bezpieczeństwa. Czasem nawet sugerujemy spotkanie z psychologiem czy mediatorem, bo stajemy się spoiwem tej rodziny. Obserwujemy dynamikę międzypokoleniową i pomagamy ją zrozumieć. W Polsce obserwujemy falę sukcesji majątków z lat 90. Jak mądrze i bezpiecznie przekazać fortunę dzieciom? To najgorętszy temat w polskiej bankowości prywatnej! Majątki budowane od lat 90. dojrzały do przekazania, ale mamy problem, młode pokolenie nie jest chętne do przejmowania tego, co wypracowali rodzice. Inaczej definiuje sukces, ma inne podejście do pracy i inny pomysł na życie. Nierzadko przeszkodą jest różnica charakterów, brak gotowości sukcesora do oddania sterów i następcy do ich przejęcia. Sukcesja to proces, nie moment. Właśnie nadchodzi jego szczyt. Chcemy pomóc i być częścią tego procesu. Sztuczna inteligencja w bankowości. Jest się czego bać? Przeszliśmy przez erę robodoradztwa, wszyscy pytali, czy automaty zastąpią doradców. Nie zastąpiły. Teraz przychodzi AI i my się tego nie boimy, bo wiemy, że nie zastąpi relacji. Przykład? Obecne napięcia geopolityczne. Zapytaj AI „Co może się stać z moimi inwestycjami?” Odpowiedź: „Mogą spaść. Monitoruj. Zobacz, czy masz zdywersyfikowane”. Czy to kogokolwiek uspokoi? To brzmi jak rozmowa z automatem, a nie jak uspokajająca rozmowa z przyjacielem. W momentach szczególnie ważnych człowiek wkracza i tłumaczy na poziomie emocji. Pokazuje nasz pogląd na to, co się dzieje, uspokaja, buduje zaufanie. Klienci dzielą się z nami sukcesami, obawami, informacjami. Potrzebują kogoś, kto rozumie kontekst, kto ma doświadczenie z poprzednich kryzysów. AI może wspierać, ale nie zastąpi tej fundamentalnej potrzeby relacji. Jak mBank uczy i edukuje klientów? Ubiegły rok był rokiem edukacji ekonomicznej w Polsce i wszyscy są zgodni - potrzebujemy więcej edukacji finansowej. Ale jak ją prowadzić skutecznie? Klient, który chce wziąć kredyt, ma zwizualizowany cel - dostanie gotówkę, kupi mieszkanie. To jest namacalne, szybka nagroda. Inwestowanie to coś zupełnie innego - odległa wizja, ryzyko, wahania. Dlatego mówimy o małych krokach, o tym jak z małej kwoty robi się coś większego. Organizujemy spotkania o przedsiębiorczości, pokazujemy jak działają produkty finansowe. Złota zasada - lepiej długo po trochu niż krótko po dużo. Młodzi mają szczytne pomysły, chcą robić coś pożytecznego społecznie - pokazujemy im, jak finanse mogą być narzędziem do realizacji tych celów. Edukujemy również całe rodziny - bo często dziadkowie wiedzą, co robić, ale nie wiedzą, jak to wytłumaczyć wnukom w języku, który rozumieją. Za 10 lat bankowość prywatna będzie wyglądać zupełnie inaczej. Jakie zmiany nadchodzą? Obserwujemy, że kryzysy przychodzą szybciej i są bardziej burzliwe. Od pandemii co dwa lata mamy jakieś wydarzenie, które wpływa na rynki. To tempo się nie zmieni, więc musimy się dostosować. Technologia będzie wspierać, ale nie zastąpi relacji. AI pomoże w analizie danych, automatyzacji procesów, ale w momencie kryzysu klient potrzebuje człowieka, który go uspokoi i wytłumaczy sytuację. Widzę kilka kluczowych trendów, które będą się rozwijać. Transfer międzypokoleniowy - to będzie ogromne wyzwanie. Zrównoważone inwestycje - mimo że dziś tylko 17 proc. klientów o to pyta, to się zmieni. Młodzi będą tego wymagać, a regulacje będą to wymuszać. Personalizacja na wyższym poziomie - będziemy jeszcze lepiej rozumieć potrzeby klienta dzięki danym, ale obsługa pozostanie ludzka. Edukacja finansowa będzie wciąż kluczowa. Bank przyszłości to nie tylko miejsce, gdzie trzymasz pieniądze, ale gdzie się uczysz, jak nimi mądrze zarządzać.

Całość TYLKO w aplikacji Onet Audio. Subskrybuj pakiet Onet Premium i słuchaj bez limitu. Elżbieta Czetwertyńska, prezeska Citi Handlowy, to kobieta, która z równą swobodą porusza się po salach konferencyjnych, jak i parkietach tanecznych. W rozmowie z Małgorzatą Mierżyńską opowiada o swojej międzynarodowej karierze, życiu na walizkach, macierzyństwie i tym, co naprawdę ją motywuje.  Urodzona w Krakowie, wychowana w Ekwadorze, wykształcona w Anglii, a zawodowo związana z Citibankiem od ponad 30 lat – jej historia to opowieść o odwadze, elastyczności i świadomym podejmowaniu ryzyka. Choć wiele w jej życiu wydarzyło się „przypadkiem”, jak sama mówi, to nie był to dryf, lecz świadome płynięcie z nurtem, z otwartością na zmiany i nowe możliwości.  Elżbieta Czetwertyńska nie tylko zarządza jednym z największych banków w Polsce, ale też aktywnie uczestniczy w życiu swoich trzech synów. Z dumą mówi o tym, że Citi zawsze wspierało ją jako pracującą matkę, umożliwiając godzenie życia zawodowego z prywatnym. „Zawsze mogłam pójść na wywiadówki, na mecze. Jak trzeba było być z dziećmi, to byłam z dziećmi” – wspomina.  Jej kariera to nieustanna zmiana – krajów, stanowisk, kultur. Pracowała m.in. w Ekwadorze, Dominikanie, Kolumbii, Szwajcarii i USA. Każde nowe miejsce to dla niej okazja do nauki i budowania relacji. „Jak się mieszka w obcym kraju, trzeba się zachowywać jak gość. Uczyć się kultury, a nie narzucać swojej” – podkreśla.  Choć zawodowo osiągnęła wiele, nie zatraciła siebie. Jej pasją są tańce latynoskie, które praktykuje z dziećmi w kuchni, a także życie towarzyskie – rozmowy, wspólne wyjazdy, spotkania. „Lubię być z ludźmi. Potrzebuję mało czasu, żeby być sama” – mówi z uśmiechem.  Nie stresuje się łatwo. Nawet transformacja Citi Handlowy w bank korporacyjny nie spędza jej snu z powiek. „Robimy wszystko, co możemy, żeby było dobrze” – mówi z przekonaniem. Jej spokój wynika z doświadczenia i wiary w sens podejmowanych działań.  Elżbieta Czetwertyńska to przykład liderki, która nie tylko zarządza, ale inspiruje. Pokazuje, że można być skuteczną menadżerką, czułą matką, lojalną przyjaciółką i kobietą z pasją – bez rezygnowania z siebie.  Więcej usłyszysz w najnowszym odcinku podcastu „Forbes Women. Prezeski po godzinach”. 

Całość TYLKO w aplikacji Onet Audio. Subskrybuj pakiet Onet Premium i słuchaj bez limitu. Beata Drzazga – seryjna przedsiębiorczyni, filantropka, wizjonerka. Założycielka Betamedu, największej w Polsce firmy zajmującej się opieką długoterminową, która zbudowała imperium od zera, będąc samotną matką dwójki, a potem trójki dzieci. W rozmowie z Katarzyną Dębek w podcaście „Forbes Women” opowiada o sile charakteru, empatii jako przewadze konkurencyjnej i o tym, dlaczego sprzedaż firmy to nie koniec, a początek nowego rozdziału.  Beata Drzazga nie lubi określenia „przedsiębiorczyni”. Od początku swojej drogi wolała mówić o sobie „przedsiębiorca”, by podkreślić, że kobieta w biznesie nie jest wyjątkiem, a równoprawnym graczem. Jej historia to opowieść o determinacji, intuicji i nieustannej potrzebie tworzenia. Zaczynała od jednego pokoiku, bez wsparcia, kredytów i znajomości. Dziś ma za sobą sprzedaż firmy wartej miliony, a przed sobą – kolejne wyzwania.  W rozmowie z Katarzyną Dębek opowiada o tym, jak budowała Betamed – firmę, która w szczytowym momencie zatrudniała ponad 4 tysiące osób i działała w 11 województwach. Jej podejście do zarządzania było rewolucyjne: empatia, uważność i relacje z pracownikami były równie ważne jak liczby w Excelu. Zatrudniała ludzi sercem, a nie tylko według procedur. Dbała o atmosferę, o święta, o urodziny pracowników. – „Zawsze powtarzałam, że marzę, by ktoś rano mówił: idę do pracy, a nie: znowu idę do pracy.”  Gościni nie boi się mówić o porażkach. Wręcz przeciwnie – traktuje je jako naturalny element drogi. – „Upadanie to nie koniec. Trzeba szybciej wstawać niż się upadło.” Jej entuzjazm i odwaga są zaraźliwe. Nie miała podstaw biznesu, ale miała wizję. I nie bała się jej realizować.  Sprzedaż Betamedu była decyzją dojrzewającą latami. – „Zamiast przyjemności, prowadzenie firmy zaczęło sprawiać trud. Czułam, że poświęcam życie, a przecież chciałam się nim też cieszyć.” Wiedziała, że by nie popaść w pustkę, musi mieć inne projekty. Dlatego wcześniej otworzyła klinikę, sklep z modą, firmy w USA i Hiszpanii. – „Sprzedaż firmy to nie koniec. To początek nowej drogi.”  Dziś Beata Drzazga dzieli się swoim doświadczeniem, inspiruje i wspiera innych. Jej historia to dowód na to, że można budować wielkie rzeczy z sercem i że empatia w biznesie nie jest słabością – jest siłą.  Więcej usłyszysz w najnowszym odcinku podcastu „Forbes Women”. 

Całość TYLKO w aplikacji Onet Audio. Subskrybuj pakiet Onet Premium i słuchaj bez limitu. Menopauza to nie koniec, lecz początek nowego etapu – pełnego siły, świadomości i odwagi. W rozmowie z Agatą Jankowską, Alicja Długołęcka – edukatorka seksualna, psychoterapeutka – obala mity, oswaja lęki i pokazuje, jak transformacja menopauzalna może stać się trampoliną do zawodowego i osobistego wzlotu.  „Nie ma potężniejszej siły we wszechświecie niż pełne zapału kobiety po menopauzie” – ten cytat Margaret Mead, przywołany przez Alicję Długołęcką, najlepiej oddaje ducha rozmowy. Bo menopauza to nie tylko fizjologiczna zmiana, ale głęboka transformacja – psychiczna, społeczna i zawodowa.  Goścni proponuje, by zamiast mówić o „przekwitaniu”, używać określenia „transformacja menopauzalna”. To słowo oddaje proces, który trwa kilka, a nawet kilkanaście lat i nie jest chorobą, lecz naturalnym etapem życia. – „To czas, w którym zamieniamy ilość na jakość. Widzimy owoce swoich działań, zatrzymujemy się i pytamy: co dalej?” – mówi.  Transformacja ta dotyka również sfery zawodowej. Kobiety w wieku 50+ często osiągają szczyt kariery, ale jednocześnie zmagają się z objawami, które mogą wpływać na ich wydolność. – „To nie jest moment, by je zawstydzać czy marginalizować. To czas, by stworzyć im przestrzeń – na odpoczynek, elastyczność, wsparcie psychologiczne i medyczne” – podkreśla Alicja Długołęcka.  W rozmowie pojawia się też wątek siostrzeństwa i wspólnoty. Kręgi kobiet, warsztaty, rozmowy międzypokoleniowe – to wszystko pomaga oswoić zmiany i odnaleźć się w nowej roli. – „To najwyższy czas, by zmierzyć się ze swoim cieniem. A potem z tego wychodzi samo dobro” – mówi Długołęcka.  Transformacja menopauzalna to nie tylko wyzwanie, ale i szansa. Dla kobiet – na nową jakość życia. Dla pracodawców – na lojalne, doświadczone i świadome liderki. Dla społeczeństwa – na redefinicję kobiecości i dojrzałości.  Więcej usłyszysz w najnowszym odcinku podcastu „Forbes Women”.    Alicja Długołęcka dr n. hum. -  absolwentka Wydziału Pedagogiki na Uniwersytecie Warszawskim, doktorka nauk humanistycznych, certyfikowana edukatorka seksualna, wieloletnia wykładowczyni psychosomatyki i rehabilitacji seksualnej w Wydziale Rehabilitacji w Akademii Wychowania Fizycznego w Warszawie, psychoterapeutka w nurcie humanistyczno-doświadczeniowym.   Od wielu lat zajmuje się edukacją psychoseksualną młodzieży oraz seksualnością kobiet.  Jest współtwórczynią podręcznika „Ja i Ty : wychowanie do życia w rodzinie : podręcznik dla gimnazjalistek i gimnazjalistów” i wielu książek z zakresu edukacji seksualnej dla dzieci, młodzieży i dorosłych. Jest  również autorką i współautorką licznych książek i artykułównaukowych i popularnonaukowych z tego zakresu m.in. monografii „Edukacja seksualna”, „Psychoseksualne funkcjonowanie osób z niepełnosprawnością fizyczną”, „Jak się kochać” i „Seks na wysokich obcasach”, „Zwykłej książki o tym, skąd się biorą dzieci”, "Wdzięczność", "Seks trzyma nas przy życiu", "Wstyd" , „Seksedpl”, "Przypływ" . Swoją pracę naukową i popularyzatorską poświęca profilaktyce zaburzeń psychoseksualnych, szeroko rozumianej edukacji seksualnej i propagowaniu zdrowia seksualnego. Jest członkinią zespołu eksperckiego projektu dotyczącego seksualności osób z niepełnosprawnościami „Sekson” oraz ogólnopolskiego projektu edukacyjnego #Seksedpl. Na co dzień pracuje z klientami w zakresie edukacji psychoseksualnej w Centrum Terapii Lew-Starowicz w Warszawie , jest wykładowczynią na Podyplomowych Studiach Edukacji Zdrowotnej UW oraz aktywnie działa w organizacjach pozarządowych. 

Całość TYLKO w aplikacji Onet Audio. Subskrybuj pakiet Onet Premium i słuchaj bez limitu. Zofia Dzik – menedżerka, innowatorka społeczna, inwestorka z misją. Kobieta, która zrezygnowała z kariery w wielkim biznesie, by budować społeczną zmianę. W rozmowie z Małgorzatą Mierżyńską opowiada o wartościach, duchowości, pustyniach i sile rytuałów. „Warto sadzić las, nawet jeśli nigdy nie usiądziemy w jego cieniu” – mówi, oddając sedno swojej życiowej filozofii.  Zofia Dzik to postać nietuzinkowa. Była najmłodszą prezeską spółki regulowanej w Polsce, członkinią rad nadzorczych największych giełdowych firm, mentorką i impact inwestorką. Ale to nie tytuły definiują jej drogę. Najważniejszym projektem jej życia stała się Fundacja Humanites – Think&Do Tank w jednym, który od 15 lat buduje systemowe zmiany społeczne w Polsce.  Jej decyzja o odejściu z korporacyjnej ścieżki była świadomym wyborem. „Zaczęłam mieć poczucie, że funkcjonuję bardziej jak robot niż człowiek” – wspomina. To wtedy narodziła się idea spójnego przywództwa, opartego na integralności, wartościach i duchowości. Zofia Dzik wierzy, że człowiek to istota wielowymiarowa, której nie można redukować do roli pracownika czy konsumenta.  W rozmowie z Małgorzatą Mierżyńską opowiada o rytuałach, które pomagają jej zachować równowagę: poranne kawy z mężem, wspólne posiłki, wieczorne rytuały wdzięczności. „Życie buduje się z małych rzeczy” – mówi. Jej codzienność to także duchowa higiena – od ponad 20 lat co roku wyrusza na pustynię. To tam, w ciszy i samotności, odnajduje sens i siłę.  Jednym z najbardziej poruszających momentów rozmowy jest wspomnienie pogrzebu wśród lokalnej społeczności na pustyni Kalahari. „To było doświadczenie wspólnoty, której tak bardzo dziś brakuje” – mówi. To właśnie tam, wśród piasków i śpiewów, zadała sobie pytanie: co dalej?  Zofia Dzik nie szuka łatwych odpowiedzi. Jej droga to nieustanne „stawanie się” – jak mówi za Viktorem Franklem. To także odwaga, by iść pod prąd, gdy świat oczekuje sukcesu mierzonego tytułami i zasięgami. „Wierzę, że warto budzić człowieka w człowieku” – podkreśla.  Więcej usłyszysz w najnowszym odcinku podcastu „Forbes Women”. 

Całość TYLKO w aplikacji Onet Audio. Subskrybuj pakiet Onet Premium i słuchaj bez limitu. Wciąż zbyt często kobiety muszą wybierać między zdrowiem swoim i dzieci a karierą. Tymczasem dane i doświadczenia pokazują, że równość rodzicielska to nie tylko kwestia sprawiedliwości, ale realna inwestycja w dobrostan rodzin, rozwój dzieci i... gospodarkę. W rozmowie z Katarzyną Gaweł, Karolina Andrian i dr Magdalena Smyk-Szymańska obalają mity, pokazują liczby i proponują konkretne rozwiązania. W najnowszym odcinku podcastu Forbes Women Katarzyna Gaweł rozmawia z Karoliną Andrian, członkinią zarządu i założycielką Fundacji Share the Care, oraz dr Magdaleną Smyk-Szymańską, ekonomistką z SGH, specjalistką od rynku pracy i polityki rodzinnej o tym, jak stereotypy i systemowe bariery wpływają na decyzje rodziców – i co można z tym zrobić. Rozmowa zaczyna się od danych, które burzą utarte schematy. 79% dni opieki nad chorym dzieckiem wciąż przypada na kobiety. Aż 86% pracujących matek przyznaje, że przynajmniej raz poszły do pracy mimo choroby. – „To nie tylko kwestia wyrzutów sumienia, ale też braku systemowego wsparcia i elastyczności, szczególnie dla kobiet pracujących poza biurami” – mówi Karolina Andrian. Dr Magdalena Smyk-Szymańska podkreśla, że decyzje o tym, kto zostaje z chorym dzieckiem, są często podejmowane automatycznie, mimo że nie zawsze są racjonalne ekonomicznie. – „W badaniach widać, że nawet gdy bardziej opłaca się, by to ojciec został w domu, i tak zostaje matka. To pokazuje, jak silne są normy społeczne” – zauważa. Rozmówczynie wskazują, że równość rodzicielska to nie tylko sprawa kobiet. Ojcowie, którzy angażują się w opiekę nad dziećmi, są szczęśliwsi, ich dzieci mają bardziej równościowe poglądy, a pary rzadziej się rozstają. – „To nie jest koszt społeczny, to inwestycja w przyszłość” – podkreśla Karolina Andrian. Ważnym wątkiem rozmowy jest także luka płacowa. Kobiety zarabiają średnio 85 groszy na każdą złotówkę mężczyzny, a różnica w średnich emeryturach kobiet i mężczyzn sięga nawet 1300 zł. – „Nie ma rodziny, w której nie rozmawia się o pieniądzach. Luka płacowa to nie tylko niesprawiedliwość, to realny problem przy podejmowaniu decyzji o podziale obowiązków” – mówi Karolina Andrian. Ekspertki zgodnie podkreślają, że potrzebna jest zmiana systemowa: jasne zasady, przejrzystość wynagrodzeń, edukacja ekonomiczna i współpraca międzysektorowa. – „Klarowne zasady wspierają równość” – dodaje Magdalena Smyk-Szymańska. Na koniec rozmowy wybrzmiewa mocny apel: wspierajmy się nawzajem, nie oceniajmy, nie pytajmy „a kto zajmie się dziećmi?”, tylko twórzmy przestrzeń, w której każdy rodzic – niezależnie od płci – może być obecny i zaangażowany. Więcej usłyszysz w najnowszym odcinku podcastu „Forbes Women”. Karolina Andrian — założycielka i członkini zarządu Fundacji Share the Care, organizacji promującej partnerski model rodziny, dzielenie się urlopami rodzicielskimi oraz działania na rzecz równości płci w Polsce. Z wykształcenia specjalistka w zakresie polityki równościowej i rzecznictwa społecznego, skoncentrowana na systemowych rozwiązaniach umożliwiających większe zaangażowanie mężczyzn w opiekę nad dziećmi. Jej działania przełamują tradycyjne role płciowe i promują aktywne ojcostwo jako drogę do bardziej równościowego społeczeństwa. Dr Magdalena Smyk-Szymańska — ekonomistka i badaczka, której zainteresowania badawcze obejmują ekonomię rynku pracy oraz rodziny, a w szczególności analizę zagadnień łączących te dwa obszary. Adiunkt w Szkole Głównej Handlowej, związana z Fundacją Adeptów i Ekonomii.

Całość TYLKO w aplikacji Onet Audio. Subskrybuj pakiet Onet Premium i słuchaj bez limitu. W najnowszym odcinku podcastu „Forbes Women” Katarzyna Gaweł rozmawia z Patrycją Jaskot – mentorką, coachką, twórczynią internetową znaną jako @travelover.pl i autorką książki „Wybierz siebie”. To szczera, głęboka i inspirująca rozmowa o samoakceptacji, sile kobiecej transformacji, pracy z lękiem i podświadomością oraz o tym, jak wybierając siebie, zmieniamy nie tylko swoje życie, ale też przyszłość naszych dzieci.  Patrycja Jaskot to kobieta, która nie boi się zmian – trzykrotnie się przebranżowiła, porzuciła pracę w mediach, by dziś wspierać inne kobiety jako mentorka i coachka. W rozmowie z Katarzyną Gaweł opowiada o swojej książce „Wybierz siebie”, która – jak mówi – jest „przytulasem, kopniakiem motywacyjnym i zestawem narzędzi do pracy nad sobą”.  Rozmowa porusza wiele ważnych tematów: od samoakceptacji i pracy z traumą, przez hipnozę jako narzędzie rozwoju, aż po redefinicję pojęcia „walki” na rzecz „kreowania”. Gościni przekonuje, że wybieranie siebie to nie egoizm, lecz akt odwagi i mądrości – szczególnie wtedy, gdy jesteśmy w kryzysie. „Wybieram siebie” oznacza dla niej wzięcie odpowiedzialności za całość swojego doświadczenia – zarówno za sukcesy, jak i za słabości.  Szczególnie poruszający jest fragment rozmowy o macierzyństwie i wpływie, jaki nasze wybory mają na przyszłe pokolenia. Patrycja Jaskot dzieli się osobistą tradycją „nocowanek” – krótkich wyjazdów, które pozwalają jej naładować baterie i wrócić do rodziny z nową energią. Podkreśla, że wybierając siebie, daje swojej córce przykład kobiety świadomej, silnej i obecnej.  Rozmowa nie unika trudnych tematów – takich jak epigenetyka, traumy pokoleniowe czy praca z lękiem. Patrycja Jaskot tłumaczy, jak podświadomość wpływa na nasze decyzje i jak można z nią pracować, by przestać sabotować własne szczęście. Przekonuje, że zmiana nie jest porażką, lecz nowym doświadczeniem, a pewność siebie to umiejętność, którą można wypracować małymi krokami.  Więcej usłyszysz w najnowszym odcinku podcastu „Forbes Women”.  Patrycja Jaskot – mentorka, coachka, twórczyni internetowa znana jako @travelover.pl. Od lat pomaga kobietom odkrywać ich wewnętrzną moc, odblokowywać potencjał i budować życie oraz biznes na własnych zasadach. Wykorzystuje do tego m.in. głęboką pracę z podświadomością oraz hipnozę. Przeszła przez wszystkie etapy budowania marki – od pracy w mediach, przez lata jako influencerka, aż po własne produkty i kursy. Ta książka to Twoja mapa do zmiany – głębokiej, prawdziwej i trwałej. Prywatnie miłośniczka podróży, która odwiedziła 70 krajów. Podróżowanie odegrało ogromnie ważną rolę w jej osobistej przemianie, którą dzieli się na swoim instagramie i w kursach oraz warsztat dla kobiet.