Podcast na żywo: o "Transformacji" z rezydentami FFWRS

Po raz pierwszy na żywo i z udziałem publiczności – podcast Fotopolis na Festiwalu w Ramach Sopotu! Monika Szewczyk-Wittek rozmawia z tegorocznymi rezydentami: Dagmarą Barańską-Morzy, Pawłem Jaśkiewiczem i Gundulą Friesie o procesie twórczym, inspiracjach i artystycznych wyborach.Hasłem przewodnim tegorocznej edycji jest „Transformacja”. Artyści podeszli do niego indywidualnie, eksplorując wątki osobistych historii, ochrony przyrody i zmian klimatycznych, a także przeobrażeń krajobrazu miejskiego. Projekty „Urzeczenie”, „Nie-miejsca transformacji: Przestrzenie przejściowe” oraz „Morze między nami” to zachęta do uważnej obserwacji dla widzów. Dagmara, Paweł i Gondulą dzielę się swoimi doświadczeniami pracy w Sopocie, współpracy z kuratorem i wzajemnej inspiracji.Dagmara Barańska-MorzyUrodzona w Jeleniej Górze, mieszka i pracuje w Kiekrzu koło Poznania. Jest absolwentką Wydziału Fotografii na Uniwersytecie Artystycznym w Poznaniu oraz Programu Mentorskiego Sputnik Photos. Jej artystyczne zainteresowania koncentrują się na tematach dotykających relacji i człowieka, jego wewnętrznego świata oraz sposobach radzenia sobie z otaczającą rzeczywistością. Zdaje się na czucie podczas procesu twórczego, a jej prace mają dla niej charakter medytacyjny: pragnie dokonać niemożliwego, zatrzymać ulotność chwili, miejsca czy przynależności. Oprócz fotografii cyfrowej często sięga po analogowe i alternatywne techniki fotograficzne, takie jak cyjanotypia, lumen print, czy fotografia otworkowa, aby odkrywać i doświadczać potencjału tradycyjnych technik. Jej prace można było zobaczyć m.in. na OFF Festival w Bratysławie, Incheon Photography and Film Festival w Korei Południowej, Biennale TIFF we Wrocławiu, 7. Wielkopolskim Festiwalu Fotografii im. I. Zjeżdżałki w Poznaniu.Gundula FrieseUrodzona w 1959 roku w Magdeburgu. Studiowała fotografię na Akademii Sztuk Wizualnych w Lipsku, a także projektowanie dźwięku i obrazu na berlińskiej Akademii Mediów Cyfrowych. Pracowała jako fotografka w berlińskim Biurze Śledczym ds. Kryminalnych, przez 2 lata dokumentując miejsca zbrodni, sekcje zwłok, obrażenia, sprawców i ofiary. Portrety ludzi i miejsc Gunduli Friese przybierają formę pojedynczych obrazów, a także serii, cykli fotograficznych i filmów, są wynikiem jej ostrożnego podejścia do świata i wytrwałej obserwacji. Friese jest autorką wielu projektów fotograficznych, m.in. poetyckiego „The Attraction of the Sea”, serii portretów eksplorujących zjawisko jednoczesności i wpływu doświadczeń przodków na kolejne pokolenia jak w serii „Córki, czyli esej o czasie”, czy „Power of green” zrealizowanym na styku sztuki i medycyny. Friese wystawiała swoje prace na całym świecie.Paweł JaśkiewiczPoznaniak, studiował na Uniwersytecie Artystycznym w Poznaniu i na Central Saint Martins w Londynie. W swojej praktyce skupia się na relacji przestrzeni i jej otoczenia, badając procesy re-kontekstualizacji i nadawania nowych znaczeń odnalezionym elementom. Jego prace wpisują się w nurt Nowej Topografii, eksplorując estetykę obrzeży miast, terenów przejściowych i nie-miejsc, anonimowych przestrzeni codzienności, które funkcjonują poza utartymi schematami narracyjnymi. Interesuje go, w jaki sposób przestrzeń wpływa na ludzką percepcję i jak zmienia się jej znaczenie w zależności od kontekstu, pamięci i technologii. Jest autorem projektu „Tropy rzeki” poruszającego problem antropopresji – urbanizacji i przekształcania środowiska na potrzeby ludzi, efektem czego jest znikanie rzek pod powierzchnią. Aktualnie w technice analogowej pracuje nad cyklami: „Two ways home” zapisie intymnej podróży z Tarnowa Podgórnego do Poznania czyli miejscem dzieciństwa autora i „Zenithem” projektem zawierającym topograficzne ujęcia różnych nie miejsc, w odniesieniu do koncepcji Marca Auge.www.fotopolis.pl/podcast

O podróżowaniu w świadomy sposób, odwiedzaniu znajomych miejsc i szukaniu nowych przygód, z naszymi gośćmi rozmawia Monika Szewczyk-Wittek.Karolina Jonderko i Maciej Moskwa odbyli setki podróży, podczas których zwiedzili dziesiątki państw. W naszej rozmowie zdradzają, skąd czerpią ciekawość świata i wyjaśniają, co właściwie oznacza być w podróży. Okazuje się, że sednem całej wyprawy jest sama droga do jej celu – to właśnie wtedy można doświadczyć gościnności ludzi, a także uciec od codziennej rutyny. Dla naszych rozmówców odkrywanie świata wiąże się przede wszystkim nauką radzenia sobie z trudnościami. Opowiadają o tym, jak planując każdą wyprawę, wcielają się w rolę logistyków – uważnie analizują każdą możliwą sytuację i rozważnie dobierają ekwipunek. Wyjaśniają, że podróżowanie to również nierzadko zderzenie stereotypów z rzeczywistością. Podczas gdy w wielu przypadkach media zniechęcają do wyjazdów do niektórych państw, od naszych rozmówców dowiadujemy się, jak serdeczna i pomocna okazać się może miejscowa ludność. Karolina i Maciej opowiadają o sytuacjach, w których ludzie wychodzą im naprzeciw z sercem na dłoni. Nie dzieje się to jednak samoistnie – świadomi bycia gośćmi w obcych krajach, przypominają, jak ważna jest wiedza na temat odwiedzanego miejsca oraz szacunek do miejscowej kultury. Czy tak doświadczeni podróżnicy marzą jeszcze o kolejnych podróżach? Okazuje się, że tak – wartościowa podróż może bowiem trwać parę miesięcy lub zaledwie parę minut. A jak już wiemy, to właśnie droga do celu taką ją czyni.Karolina JonderkoCórka górnika i nauczycielki muzyki. Członkini Agencji Napo Images. Absolwentka fotografii na wydziale operatorskim w Szkole Filmowej w Łodzi. Pierwsza ślązaczka która zdobyła nagrodę World Press Photo (2021). Laureatka wielu prestiżowych nagród m.in. Magnum & Ideas Tap Award, dzięki któremu odbyła staż w redakcji agencji Magnum Photos w Nowym Jorku. Swoje działania fotograficzne koncentruje na długoterminowych projektach. Większość z nich dotyka zjawiska straty i wiążących się z nią następstw - te zagadnienia odnajdziemy w cyklach “Autoportret z matką”, “Zaginieni”, “Reborn” i “Mała Polska”. Wychodząc od własnych doświadczeń, autorka rozszerza perspektywę o innych ludzi zmagających się z problemem straty - najbliższych, miejsca, tożsamości. W swojej pracy przykłada niezwykłą wagę do zbudowania osobistej więzi z bohaterami.Maciej Moskwa Dokumentalista, mieszka i pracuje w Gdańsku. Jest absolwentem Sopockich Szkół Fotografii. Zajmuje się fotoreportażem i długoterminowymi projektami fotograficznymi. Od 2011 wielokrotnie podróżował do Syrii, gdzie zajął się dokumentowaniem skutków konfliktu i rewolucji antyrządowej. Efektem tej pracy jest wydana wspólnie z Rafałem Grzenią, w 2016 roku, książka “Sura” oraz wydana w 2018 roku książka "Saraha". Od kilkunastu lat dokumentuje ludzi uwikłanych w dobrowolną oraz przymusową migrację. Moskwa jest założycielem kolektywu “Testigo Documentary”, powstałego w 2009 roku i skupiającego dokumentalistów zajmujących się tematami społecznymi, środowiskowymi i politycznymi. Ich celem jest uwypuklenie problemów, uważanych za ważne w lokalnych społecznościach, a będących jednocześnie mikrokosmosami większych globalnych problemów.Portret Maćka: Renata DąbrowskaPortret Karoliny: Paweł Łącznywww.fotopolis.pl/podcast

Niemal każdy z nas na samym początku swojej drogi przekonuje się, jak wdzięcznym obiektem fotografowania jest przyroda. Większość zaczyna od tego etapu, pokonuje go i rusza dalej. Ale dla innych - jak dowiaduje się Monika Szewczyk-Wittek - przyroda może stać się sensem istnienia. Na początku ustalamy nomenklaturę - dlaczego „przyroda”, a nie „natura”, i dlaczego nie „dzika”, a „pozaludzka”. Nasi goście zastanawiają się nad umiejętnością funkcjonowania zgodnie z naturalnymi cyklami i pokazują, jak ważne w życiu rodzinnym jest obcowanie z przyrodą. Szukając odpowiedzi na pytanie, czy zostanie rodzicami zmieniło ich jako ludzi i jako fotografów, zabierają nas w świat nocowania w namiotach i wypływania o świcie na jezioro.W rozmowie poruszamy temat etyki, który Grochowskiej i Springerowi – profesjonalistom, a zarazem miłośnikom przyrody – wydaje się tak oczywisty, jak oddychanie. Opowiadają nam o własnych kodeksach etycznych, a także o tym, co dzieje się, gdy się ich nie ma lub nie przestrzega.Dochodzimy do wniosku, że pięknych kadrów można stworzyć nieskończenie wiele – ale czy jest taka potrzeba? Nasi rozmówcy zastanawiają się, czy możliwym jest stworzenie pełnej opowieści o przyrodzie, a także nad tym, kiedy jesteśmy „bardziej” – patrząc na otoczenie gołym okiem czy przez wizjer aparatu.Tak doświadczeni fotografowie przyrody jak Olsza Grochowska i Filip Springer potrafią odnaleźć dzikość nawet w centrum miasta. Do raz już uwiecznionych lokalizacji nie lubią wracać, kolejne spojrzenie nie jest bowiem w stanie dorównać temu pierwszemu. Poszukują więc dalej miejsc, które zaprą im dech w piersiach; a jest ich bez liku.Olsza Grochowska Ukończyła studia magisterskie na kierunku Fotografia Mody w London College of Fashion, jednak z modą rozstała się niedługo później, gdy uświadomiła sobie, jak destrukcyjny wpływ wywiera ona na środowisko, a często także na ludzi. Od tego momentu w pełni poświęciła się temu, co od zawsze było jej najbliższe i najpiękniejsze — fotografii przyrody. Pracując na analogowym aparacie średnioformatowym, podąża własną ścieżką, dokumentując dzikość i czułość natury. W 2024 roku, w ramach stypendium Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego, realizowała autorski projekt fotograficzno-dźwiękowy, odwiedzając najbardziej pierwotne obszary Polski- parki narodowe.www.olszagrochowska.comwww.odkryjparki.comFilip SpringerReporter i fotograf. Autor książek poświęconych przestrzeni i architekturze. Stypendysta Narodowego Centrum Kultury i Fundacji „Herodot” im. Ryszarda Kapuścińskiego. Nominowany do najważniejszych nagród literackich w kraju. Jego książki tłumaczone są na angielski, niemiecki, rosyjski i węgierski.www.fotopolis.pl/podcast

Fotografki wskazują, co sprawia im trudności, a co je napędza – i jakie w tym wszystkim znaczenie ma krytyka. Opowiadając o swoich historiach i definiując przełomowe dla siebie momenty, dzielą się cennymi radami, jak wytyczyć ścieżkę kariery i znaleźć własne miejsce w świecie fotografii.Zosia Promińska Artystka wizualna i fotografka. W wieku 15 lat rozpoczęła swoją szesnastoletnią karierę jako międzynarodowa modelka. Studiowała etnolingwistykę na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza. W 2019 roku Promińska wygrała konkurs Krakow Photomonth ShowOff i zaprezentowała swoje prace na wystawie. Była również nominowana do nagrody ReGeneration5 w Museé l'Elysée.  W 2020 roku była finalistką konkursu vfg-Nachwuchspreis. W 2022 roku Zosia Promińska pracowała jako fotograf ekspert i juror podczas pierwszej edycji konkursu „Perfect Picture Poland”. Prace Promińskiej były publikowane w wielu magazynach, m.in. Vogue, i-D, Harper's Bazaar i L'Officiel. Mieszka i pracuje w Zurychu oraz w Portugalii, gdzie znajduje się jej studio.Marta ZgierskaArtystka wizualna, fotografka, autorka książek. Ukończyła fotografię na PWSFTviT w Łodzi, a także filologię polską oraz dziennikarstwo i komunikację społeczną (UMCS w Lublinie). W swoich pracach porusza tematykę traumy, doświadczeń liminalnych i związanych z nimi napięć. Nadaje tym wątkom osobisty rys, często stawiając siebie w roli obiektu performatywnych działań. Pracuje z własnym ciałem, obiektami i przestrzenią. Obecnie zgłębia temat wycofania, poszukując sposobu na opisanie alternatywnych wrażliwości w kontekście nadmiaru bodźców i rosnącego wyczerpania społeczeństwa. Wielokrotna stypendystka, laureatka nagród i autorka międzynarodowych wystaw. Jej debiutancki cykl Post zdobył prestiżową nagrodę Prix HSBC pour la Photographie w Paryżu. Nominowana do Foam Paul Huf Award i DZ BANK Art Collection Fellowship. W 2019 roku otrzymała tytuł Artysty Roku na Międzynarodowym Festiwalu Fotografii DongGang w Korei Południowej. Brała udział w IT:U and Ars Electronica Founding Lab w Linz. W 2023 jej książka Garden została nominowana i nagrodzona w konkursie Prix Bob Calle, dzięki czemu była pokazywana m.in. w Centrum Pompidou w Paryżu.www.fotopolis.pl/podcast

O supermocach AI w sztuce, szeptaniu sztucznej inteligencji i budowaniu projektów artystycznych Szymon Rogiński i Justyna Kociszewska opowiadają Monice Szewczyk-Wittek.Podczas tegorocznej odsłony Fotofestiwalu w Łodzi, wśród kilkunastu wystaw będzie można zobaczyć także prezentację Szymona Rogińskiego „Nie śnię. Nie czuję samotności. Nie mam nadziei. I nie boję się śmierci.” Jest ona punktem wyjścia do dyskusji o możliwościach, ale też zagrożeniach jakie pojawiły się wraz z wykorzystywaniem AI w sztuce. W rozmowie z Justyną Kociszewską - przedstawicielką Rady Programowej Fotofestiwalu w Łodzi i Szymonem Rogińskim – artystą wizualnych rozmawiamy o praktycznych aspektach użycia sztucznej inteligencji oraz światowych trendach. Justyna Kociszewska - współorganizatorka Fotofestiwalu - Międzynarodowego Festiwalu Fotografii w Łodzi i współprezeska Instytutu Fotografii Fort w Warszawie. Współpracowała w zakresie komunikacji i/lub programu z instytucjami takimi jak U-jazdowski (kierowniczka Kino.Labu), Leica Gallery Warszawa (managerka), Fundacja Archeologia Fotografii (promocja), Urzędami Dzielnicy i miejskimi domami kultury oraz w zakresie promocji z fotografami takimi jak Kacper Kowalski, Paweł Jaszczuk, Jacek Fota oraz Magdalena i Maksymilian RigamontiSzymon Rogiński - artysta wizualny, fotograf, twórca VR oraz autor fotobooków. Mieszka i pracuje w Warszawie. Jego twórczość opiera się na fotografii, w szczególności na pracy w seriach, którą rozwija od ponad dwóch dekad, koncentrując się na nokturnach. Jego prace znajdują się w kolekcjach prywatnych i instytucjonalnych, a także były wystawiane w muzeach i galeriach na całym świecie. W centrum zainteresowań Rogińskiego znajdują się krajobrazy zmienione przez człowieka oraz granice pomiędzy realizmem a fikcją. Jest autorem serii takich jak Poland Synthesis, UFO Project, Blackness, Borderlands, Internets, Places of Power. W swoich najnowszych projektach kontynuuje dialog z tradycją fotografii krajobrazowej, poszerzając jej granice o nowe technologie i współczesne narracje wizualne.www.fotopolis.pl/podcast

O szukaniu innych narracji, formy i opowieści, o wychodzeniu poza utarte szlaki i sposoby patrzenia. O fotografowaniu, procesie i byciu w drodze w rozmowie z Moniką Szewczyk-Wittek opowiadają Agata Ciastoń i Bartek Warzecha.Czuła obserwacja tego co Nas otacza i krytyczne spojrzenie nie musi się wykluczać. Książki „Rdza” Bartka Warzechy i „Na środkowym pasie latem trawa była wysoka” Agaty Ciastoń udowadniają, że bycie w drodze może być też procesem twórczym. To rozmowa o niezależności, wrażliwości i inspiracjach do sięgania po nowe i nieznane. Agata Ciastoń ‒ niezależna kuratorka, badaczka i autorka, doktora kulturoznawstwa. Od lat współpracuje z instytucjami kultury, placówkami edukacyjnymi oraz wydawnictwami. Była pomysłodawczynią, koordynatorką i kuratorką wystaw zbiorowych, m.in. „Poezja i performans. Perspektywa wschodnioeuropejska” i „Miesięcznik »Fotografia« 1953–1974” oraz wielu indywidualnych. Pełniła również funkcję kuratorki międzynarodowych rezydencji artystycznych. W pracy interesuje się przede wszystkim problematyką różnorodnie pojmowanych granic i terytoriów. W jej projektach często powracają zagadnienia dotyczące wieloznaczności krajobrazu oraz relacji człowieka ze światem zwierząt, roślin i rzeczy. Latem 2024 roku nakładem Wydawnictwa Warstwy ukazała się jej debiutancka książka „Na środkowym pasie latem trawa była wysoka”.Bartek Warzecha – urodzony w Białymstoku, fotograf i twórca wizualny, absolwent Wydziału Aktorskiego Akademii Teatralnej im. Aleksandra Zelwerowicza w Warszawie i Programu Mentorskiego Sputnik Photos. Autor sesji promocyjnych, okładek płyt i teledysków oraz fotografii do plakatów teatralnych i operowych. Dwukrotny laureat Grand Press Photo, czterokrotny laureat nagrody KTR, a także Konkursu Fotografii Teatralnej. Laureat stypendium Młoda Polska oraz rocznego stypendium Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego. Autor dwóch książek fotograficznych „Bartek Warzecha / Przedstawienia” i „RDZA” oraz trzech wystaw indywidualnych: „Pierwsza Generalna”, „IN/OUT”, „RDZA”. Był wykładowcą Warszawskiej Szkoły Filmowej oraz tutorem w programie Gaude Polonia. Jego prace były prezentowane na festiwalach i wystawach fotograficznych w Polsce i za granicą. Pracuje dla najważniejszych instytucji kultury oraz podmiotów komercyjnych. www.bartekwarzecha.comwww.fotopolis.pl/podcast

Z dokumentalistą Arkiem Golą rozmawiamy o kulisach pracy nad projektem "Życia nigdy dość". Jego efektem jest książka fotograficzno-reporterska, prezentująca historie osób, które otrzymały nowe życie dzięki transplantacji. Posłuchajcie i pobierzcie darmowe wydanie PDF.Gola przez kilka lat dokumentował pracę lekarzy Śląskiego Centrum Chorób Serca w Zabrzu oraz Kliniki Chirurgii Naczyń i Transplantacji Uniwersyteckiego Szpitala Klinicznego w Białymstoku. Pracując w trudnych, szpitalnych warunkach, gdzie toczy się dramat śmiertelnej choroby, pokazuje wytrwałość i ludzką godność w momencie podejmowania decyzji ostatecznych.Celem publikacji jest zachęcenie odbiorców do rozmów o transplantacji i decyzji o przekazaniu swoich organów po śmierci dla ratowania życia ludzi, którzy tych organów potrzebują. Książkę w wersji elektronicznej można pobrać za darmo pod tym linkiem.Tekst do książki napisał laureat nagrody Nike Zbigniew Rokita. Za fotoedycję odpowiada Mariusz Forecki a za projekt graficzny Andrzej Dobosz.Arkadiusz Gola - Fotograf, kurator wystaw, wykładowca w Instytucie Twórczej Fotografii Uniwersytetu Śląskiego w Opawie. Członek Związku Polskich Artystów Fotografików, ambasador marki FUJIFILM. Od 1991 roku pracuje jako fotoreporter prasowy, a od 1996 roku – w redakcji „Dziennika Zachodniego” na Górnym Śląsku. Zdjęcia Arkadiusza Goli były prezentowane na licznych wystawach w kraju i za granicą.Zbigniew Rokita - Reporter, specjalizuje się w problematyce Europy Wschodniej i Górnego Śląska. Autor książek reporterskich „Odrzania. Podróż po Ziemiach Odzyskanych” (2023), „Kajś. Opowieść o Górnym Śląsku” (wyróżnionej podwójną Nagrodą Literacką Nike: jury oraz czytelników, 2020) i „Królowie strzelców. Piłka w cieniu imperium” (2018). Autor sztuk teatralnych. Stały współpracownik „Tygodnika Powszechnego”. Pochodzi z Gliwic, mieszka w Katowicach.www.fotopolis.pl/podcast

Co cięte kwiaty mają wspólnego z ludźmi? Jak długo może żyć bukiet i dlaczego autorka "Sześciu Wazonów" niektóre z nich trzyma miesiącami? Jak poczucie winy, depresję i złość opowiedzieć kwiatami? Joanna Szpak-Ostachowska i Olga Łacna opowiadają o pracy nad książką „Sześć Wazonów”, która powstała w pewnym sensie jako efekt uboczny procesu terapeutycznego. Zaczęło się od ułożenia bukietu który miał być gestem związanym z żałobą i terapią. Za nim poszła fascynacja ciętymi kwiatami, miesiące pracy, researchu i artystycznych poszukiwań. Efektem jest fotoksiążka, która czeka teraz na druk - inicjatywę można wesprzeć kupując egzemplarz książki i kolekcjonerskie odbitki na stronie https://zrzutka.pl/dtahs9Joanna Szpak-Ostachowska - fotografka, nauczycielka fotografii, ogrodniczka. Absolwentka polonistyki i animacji kultury Uniwersytetu Warszawskiego. Ukończyła Program Mentorski Sputnik Photos (2019/2020). Autorka książki fotograficznej Chwasty, nagrodzonej w konkursie Fotograficzna Publikacja Roku 2020. Laureatka sekcji ShowOFF Miesiąca Fotografii w Krakowie (2020). Jej prace z cyklu Części wspólne zostały zakupione do zbiorów fotografii współczesnej Muzeum Warszawy (2022). Prowadzi autorskie zajęcia fotograficzne W cyklu fotografii w Służewskim Domu Kultury w Warszawie.Olga Łacna – absolwentka Wydziału Fotografii PWSFTv i T im. Leona Schillera w Łodzi, Wydziału Grafiki na warszawskim ASP oraz podyplomowych studiów Art in Practice w Collegium Civitas. Graficzka, fotoedytorka. Wielokrotna laureatka nagród Grant Front za najlepsze okładki prasowe. Autorka projektów graficznych oraz fotoedytorka książek fotograficznych. Recenzentka przeglądów portfolio oraz członkini jury nagród KTR w kategorii Fotografia. W 2015 roku założyła Fundację Instytut Fotografii Fort w Warszawie (IFF), której była prezeską oraz dyrektorką programową aż do końca 2022 roku. Koordynatorka flagowego, nowatorskiego projektu edukacyjnego IFF tworzonego wspólnie z Instytutem Kultury Polskiej UW – pt. „Szkoła Patrzenia”.www.fotopolis.pl/podcast

O najpiękniejszych, ale też najtrudniejszych chwilach zatrzymanych na zdjęcia. O fotografowaniu codzienności i ważnych dla rodziny wydarzeń. O tym jak fotografować własną rodzinę, ale też przekonać do siebie innych w rozmowie z Moniką Szewczyk-Wittek opowiadają fotografki rodzinne.Jak to się stało, że zajęły się fotografią rodzinną – to jedno z pierwszych pytań, które pada w trakcie rozmowy. Ale to spotkanie jest poświęcone także dyskusji o życiu i śmierci, o tym co i kiedy warto fotografować, a kiedy w codziennym życiu aparat można odłożyć. Anna Hernik, Ola Klimek-Lipnicka i Kasia Warpas dzielą się swoimi doświadczeniami, pasją, ale też wątpliwościami dotyczącymi pracy fotografa rodzinnego. Anna Hernik - fotografka rodzinna, dokumentalna, komercyjna. Finalistka konkursu Grand Press Photo w 2023 i 2024 roku. Ola Klimek-Lipnicka - fotografka, animatorka kultury, niezależna kuratorka. Absolwentka historii i sztuki współczesnej, obecnie doktorantka na Uniwersytecie Komisji Edukacji Narodowej w Krakowie. Od 2019 roku razem z Łukaszem Klimkiem współtworzy projekt Family Unposed, poświęcony fotograficznej refleksji nad rodziną i życiem codziennym. Mama Antoniny i Heleny, niedzielna ornitolożka. Kasia Warpas doktor projektowania wystaw muzealnych, jest dokumentalną fotografką rodzinną z Monachium. Wykorzystując doświadczenie w tworzeniu narracji wizualnych, specjalizuje się w fotografii porodowej i reportażach z połogu. Swoimi zdjęciami pragnie uchwycić nie tylko fizyczne aspekty porodu, ale także towarzyszące mu emocje i przeżycia. W swoich pracach pokazuje, że za cudem narodzin stoją silne, odważne kobiety, których historia zasługuje na to, aby być udokumentowana. www.fotopolis.pl/podcast

Zaglądamy za kulisy pracy fotografów zatrudnionych w kancelarii Prezydenta RP. O tym jak zmienia się fotografia oficjalna, ale też wyzwaniach związanych z dokumentowaniem pracy pierwszej pary z Elizą Radzikowską – Białobrzewską i Jakubem Szymczukiem rozmawia Monika Szewczyk-WittekJak doświadczenia w pracy w mediach można wykorzystać w pracy w urzędzie? O odbiorcach zdjęć, komentarzach, politycznych zmianach, wielkich wydarzeniach i kluczowych momentach dyskutują: Eliza Radzikowska – Białobrzewska, która pracuje dokumentuje pracę par prezydenckich od 1997 roku oraz Jakub Szymczuk, który pełnił rolę oficjalnego fotografa Prezydenta RP w latach 2017-2024. Eliza Radzikowska-Białobrzewska: fotografka. Pracuje w Kancelarii Prezydenta RP od 1997 roku. Zajmuje się dokumentowaniem pracy prezydenta oraz pierwszej damy.Jakub Szymczuk: fotograf, grafik, rocznik 85. Laureat nagród fotografii prasowej, takich jak Nagroda im. Ryszarda Kapuścińskiego, Zdjęcia roku Grand Press Photo 2014, Zdjęcia X-lecia czy Zdjęcie XX-lecia GPP. Przez lata pracował dla redakcji „Gość Niedzielny” i Polska Presse, a także pełnił rolę oficjalnego fotografa Prezydenta RP w latach 2017-2024. Dziś fotograficznie pracuje sporadycznie projektowo. Na stałe związany z Fundacją "Nauka. To Lubię", pracuje nad stworzeniem nowych formatów popularyzujących naukę wśród najmłodszych widzów kanałów dr. Tomasza Rożka.www.fotopolis.pl/podcast