7. GÜN_Kendimi Olduğum Gibi Kabulleniyorum

Bugün duygularımızın ardındaki sessiz çağrılara kulak veriyoruz.Her gözyaşının, her öfkenin, her gülümsemenin ardında anlatılmak istenen birşey vardır.Duygusal ihtiyaçlarımız, sadece hissetmek değil; anlaşılmak, görülmek, duyulmak ister.Ve en çok da kendimiz tarafından fark edilmek…Bugün, içimizde bastırdığımız ya da yok saydığımız ihtiyaçlara nazikçe yaklaşmayı öğreniyoruz.Onlara kulak verdikçe, kendimizle kurduğumuz bağ derinleşecek.Çünkü duygular anlaşılmak, ihtiyaçlar karşılanmak ister.Ve bu anlayış, özşefkatin en canlı hâlidir.Hazırsan başlayalım. Kalbimizin sesine birlikte kulak verelim.

Bazı kelimeler ağırdır. Özellikle de kendi içimizden yükseliyorsa…“Yetersizsin”, “Hep böyle yapıyorsun”, “Bunu da beceremedin” gibi cümleler, birer iç yankı gibi zihnimizde dolaşır.Ve zamanla bu ses, gerçeğimiz sanılır.Ama bugün başka bir sesle tanışacağız.Nazik, yargılamayan, destek olan bir sesle.Kendimize anne şefkatiyle yaklaşmayı öğreniyoruz bugün.Çünkü o içsel yaraları en iyi, içten gelen bir merhamet sarar.Bugün başlıyoruz:Zihnimizin içinde bir şefkat bahçesi kurmaya.Her cümlemiz o bahçede açan bir çiçek olacak.

Bazen aynaya baktığımda yalnızca gözlerimi değil, geçmişimide görürüm.Kırılganlıklarımı, pişmanlıklarımı, tamamlanmamış cümleleri...Ve yine de, her defasında içimden bir ses fısıldar:“Olduğun halinle de sevilmeye değersin.”Kendini kabullenmek, kendine savaş açmamaktır artık.İçsel bir barış antlaşmasıdır bu; ne eksiklerini saklamaya çalışırsın, ne de fazlalıklarını büyütürsün.Sadece varsındır.Ve bu varoluş bile başlı başına bir mucizedir.Bugün birlikte o en derin aynaya bakıyoruz.Ve gördüğümüz her parçaya nazikçe “tamam” diyoruz.

Zaman hep ileri aksa da, içimizde bazı anlar asılı kalır.Söylenmemiş sözler, sarılmamış haller, tutulmamış eller…Bazen bir bakış, bazen bir suskunluk…Geçmişin gölgesinde yaşar bugünün ışığı.Ama şimdi, geriye dönüp o gölgeleri yargılamadan izliyorum.Kendimi suçlamadan… değiştirmeye çalışmadan…Sadece o halimi anlıyorum.Ve kalbimle kucaklıyorum.Bugünle bağ kurmak için, geçmişle kavga etmeye ihtiyacımyok.Barış yeter.Kendimle, yaşadıklarımla, yaşanmayanlarla…Hepsiyle barışmak, bugünü daha derinden hissetmeme izin veriyor.Çünkü gerçek bağ, geçmişin yükünü bırakınca kuruluyor.

Bazı yanlarımız dokunsan dağılır…Kimi kelimelerle incinir, kimi sessizlikte unutulur.Ama hepsi, bizden bir parça taşır.Gizlenmiş, utanılmış, bastırılmış olsa da…Oradadırlar...Ve görülmek isterler.Şimdi, içimdeki o narin yerlere gözlerimi kapatmadan bakıyorum.Yargılamadan.Saklamadan.Sadece orada olduklarını kabul ederek.Kırılganlığımı taşıyan yanlarım, zayıf değil…Sadece daha çok sevgiye ihtiyaç duyan taraflarım.Ve ben bugün, o taraflarıma nazikçe alan açıyorum.Çünkü büyümek; güçlü görünmek değil, içten yumuşamayı göze almaktır.

Her şeyi tam yapma çabası…Her adımda doğru olma arzusu…Ve sonra, iç sesin fısıltısı:"Yine olmadı.""Yine eksik.""Yine geç kaldın."Ama o sesin karşısına bu kez başka bir ses çıkıyor:Nazik.Anlayışlı.Kucaklayan.Kendime kızmak yerine, anlamayı seçiyorum.Yargılamak yerine, gözlerimi yumuşatıyorum.Kusursuzluk değil, kendime kalpten gelen bir hoşgörüyle yaklaşıyorum.Çünkü her tökezleyişin ardında sadece daha çok sevilmek isteyen bir yanım var.

Kusurlar…Gizlemeye çalıştığım, bazen utandığım, bazen içten içe yargıladığım parçalarım.Ama her biri bana ait.Her biri, insan olmanın izlerinden biri.Hatalar, yanlış kararlar, yarım kalan denemeler...Beni eksiltmek yerine, beni ben yapan detaylara dönüşüyor.Mükemmel değilim.Ama gerçek, canlı, öğrenen biriyim.Ve işte tam da bu yüzden tamamım.Çünkü bütünlüğüm; kusurlarımın, denemelerimin ve içimde taşıdığım şefkatin yan yana duruşunda saklı.

İçimde sıkça yükselen bir ses var…Bazen fısıltıyla, bazen sert bir yankıyla konuşan.Yanlışlarımı sıralayan, yetmediklerimi hatırlatan,ep daha fazlasını isteyen…Bu sesle uzun bir yol yürüdüm, ama şimdi duruyorum.Ve bu kez onu susturmak için değil, duymak ve anlamak için yaklaşıyorum.Kendi içime yeni bir ses getirme zamanı:Nazik, yargılamayan, destekleyen…İç eleştirmenimi dönüştüren, sevgiyle sarmalayan bir ses.Çünkü içimizdeki en derin dönüşüm, en çok ihtiyaç duyduğumuz şefkati kendimize gösterdiğimizde başlar.İçimde sıkça yükselen bir ses var…Bazen fısıltıyla, bazen sert bir yankıyla konuşan.Yanlışlarımı sıralayan, yetmediklerimi hatırlatan,hep daha fazlasını isteyen…Bu sesle uzun bir yol yürüdüm,ama şimdi duruyorum.Ve bu kez onu susturmak için değil,duymak ve anlamak için yaklaşıyorum.Kendi içime yeni bir ses getirme zamanı:Nazik, yargılamayan, destekleyen…İç eleştirmenimi dönüştüren,sevgiyle sarmalayan bir ses.Çünkü içimizdeki en derin dönüşüm,en çok ihtiyaç duyduğumuz şefkatikendimize gösterdiğimizde başlar.

Bir ses var içimde, usulca fısıldayan…Kendime yaklaş diyen, biraz dur diyen…Kalabalığın içinden çıkıp, içimin kıyılarına yöneliyorum.Dış dünyanın gürültüsü uzaklaştıkça,Kalbimin kapısı aralanıyor sessizce.Sorulara değil, hislere yaklaşıyorum.Olduğum hâlle, olduğum yerde,Kendimle ilk defa gerçekten göz göze geliyorum.Belki biraz yabancı,Belki biraz tanıdık…Ama hep orada duran o içsel benlikle,Nazikçe bir tanışma vakti şimdi.

Sevgili Ruhdaşım, Hoş Geldin!Bugün seni, şefkat dolu, içten ve derin bir adım atmaya davet ediyorum.Şu an bu podcasti dinliyorsan, içinde taşıdığın ve çok ihtiyaç duyduğun şefkat duygusunu tam da kendine yöneltme zamanı!21 gün boyunca kalbine yaklaşacak, içindeki eleştirmeninsesini yumuşatarak kendine iyi davranmayı seçeceksin. Bu sadece bir dinleme serisi değil, kendine sevgiyle alanaçma ve özşefkati bir yaşam biçimine dönüştürme yolculuğu!Peki, neden 21 gün?Çünkü kendine şefkatle yaklaşmayı öğrenmek, sadece bir karar değil, bir pratik…Zihninin, bedeninin ve kalbinin birlikte hareket etmesi gerekiyor.🔹 Bilimsel araştırmalara göre, insan zihni yeni bir düşünce biçimini benimseyip içselleştirmek için ortalama 21 güne ihtiyaç duyuyor. Sen bu olumlamaları tekrar ettikçe, bilinçaltın “kendine dostça yaklaşmayı” bir gerçeklik olarak kabul etmeye başlayacak.🔹 Ezoterik olarak, 21 sayısı ruhsal uyanışı, içsel dönüşümü ve kalpten gelen farkındalığı temsil ediyor. Kadim öğretilerde, sevgiye açılmak, içsel blokajları çözmek ve yeni bir benlik yaratmak için 21 günlük ritüeller uygulanıyor.İşte bu yüzden bu yolculukta; sadece dinlemekle kalmayacak; içten içe değişeceksin.Bu, kendine döndüğün, kendinle yeniden tanıştığın bir süreç olacak.Yolculuğumuz 3 güçlü aşamadan oluşuyor:İlk 7 gün: Kendini tanıma ve kabul etme. İç sesini fark edecek, eleştirinin yerini anlayışla dolduracaksın.Sonraki 7 gün: Şefkatli iç konuşmalar ve duygusal iyileşme. Kendine nazikçe yaklaşacak, kırılganlıklarını sevgiyle kucaklayacaksın.Son 7 gün: Özşefkati içselleştirme ve yaşam biçimine dönüştürme. Bu tutumu gündelik yaşamına taşıyacak, kendinle kalıcı bir bağ kuracaksın.Bu 21 günlük süreç seni bambaşka bir versiyonuna dönüştürecek!Her bölümde seni bekleyen 70 güçlü olumlama cümlesi var.70 sayısı, döngüselliği, tamamlanmayı ve ruhsal bilgeliğitemsil ediyor.Bu cümleler sadece sözcük değil; senin enerji alanını yeniden düzenleyecek şefkatli bir sistemin parçası olacak.Peki nasıl dinlemelisin?Öncelikle, kulaklık kullanmalısın. Çünkü bu seriyi 8D tekniğiyle hazırladım.Bu teknik sayesinde ses, sadece kulağında değil, bedeninde yankılanan bir frekansa dönüşecek.Her sabah kalktığında ve gece yatmadan önce dinlemen önemli. Sabah dinlediğinde, bilinçaltın hala uyanmamışken bu frekanslarla programlanacaksın. Gün boyu enerjini koruyacak, zihnini net tutacaksın.Gece dinlediğinde, zihnin ve ruhun gevşeyecek, bilinçaltın en açık hale gelecek. Uykuya hangi düşünceyle dalarsan, bilinçaltın onu işlemeye devam eder.Bu yüzden, her sabah ve her akşam dinlemek, sürecin en güçlü parçası olacak.Her sabah ve her akşam dinlediğinde, kendine doğru açılan yolu biraz daha aydınlatmış olacaksın.Ve 21 günün sonunda… kendine karşı daha anlayışlı, daha yumuşak, daha dengeli olacaksın.İç sesin yargılayan değil, destekleyen bir tona bürünecek.Artık geçmişte kendine söylediklerini dönüştürecek; yeni bir iç dil, yeni bir iç bağ kuracaksın.Şimdi kendine bu 21 günü armağan et.Hazırsan, içsel sesinin en yumuşak tonuyla tanışma zamanı.