Ρήνεια, η άλλη Δήλος

Σε μια εποχή που τα Χριστούγεννα συχνά μοιάζουν με μια γρήγορη, φωτεινή παρένθεση μέσα στη χρονιά, υπάρχουν τόποι που κρατούν ακόμη ζωντανή τη μαγεία τους όχι ως φολκλόρ αλλά ως μνήμη, εμπειρία και ιστορία. Ένας από αυτούς τους τόπους είναι το Μουσείο Παιχνιδιών Μπενάκη. Εκεί, ανάμεσα σε καραβάκια, ξύλινες εκκλησίες για τα κάλαντα, κουκλάκια και Άι-Βασίληδες διαφορετικών εποχών μπορεί κανείς να ακολουθήσει τα χνάρια των Χριστουγέννων όπως τα έζησαν γενιές παιδιών στην Ελλάδα.Κάθε αντικείμενο της συλλογής μοιάζει με μικρό παράθυρο σε έναν κόσμο που δεν υπάρχει πια: ένα καράβι που διηγείται ναυτικούς προορισμούς και προσμονές, ένα χειροποίητο παιχνίδι που γεννήθηκε από τη φαντασία, ένας Έλληνας Άγιος Βασίλης που στέκει απέναντι στον παγκοσμιοποιημένο Santa. Μέσα από αυτά ανακαλύπτουμε όχι μόνο πώς στόλιζαν, τραγουδούσαν ή έπαιζαν τα παιδιά αλλά και τι ονειρεύονταν, τι φοβούνταν, τι περίμεναν, τι σήμαινε, τελικά, γι’ αυτά η γιορτή.Η Μαίρη Βέργου, επιμελήτρια του Μουσείου Παιχνιδιών του Μουσείου Μπενάκη, κάνει μια μικρή αναδρομή μέσα από ιστορίες παιχνιδιών που εξακολουθούν να μιλούν, να συγκινούν και να φωτίζουν με τον δικό τους τρόπο το παρόν μας.Η Μαίρη Βέργου είναι αρχιτέκτων, απόφοιτη του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, με μεταπτυχιακή ειδίκευση στην Αρχιτεκτονική Μορφολογία και Ρυθμολογία.Είναι επιμελήτρια του Μουσείου Μπενάκη Παιχνιδιών που άνοιξε τις πόρτες του για το κοινό τον Οκτώβριο του 2017. Πυρήνας των εκθεμάτων του είναι η δωρεά της Μαρίας Αργυριάδη στο μουσείο το 1991 των 20.000 παιχνιδιών και παιδικών αντικειμένων.

Στο νέο επεισόδιο της σειράς «Ιστορία μιας πόλης», ο αρχαιολόγος και ερευνητής Στέλιος Λεκάκης μιλάει για τον Κηφισό, έναν ποταμό που διαπερνά την ιστορία της Αθήνας, αλλά σπάνια γίνεται ορατός. Ξεκινώντας από τις αρχαίες πηγές του Κηφισού και το φυσικό τοπίο που τις περιέβαλλε, εξετάζει την πορεία του ποταμού στην αρχαιότητα και τον καθοριστικό του ρόλο στη διαμόρφωση του αγροτικού και οικιστικού χώρου της Αττικής.Ο κ. Λεκάκης εξηγεί ποιοι σύγχρονοι οδικοί άξονες ακολουθούν σήμερα την αρχαία κοίτη, ποια σημεία της πόλης αποκαλύπτουν ακόμη τμήματα του ρέματος και ποιες μεγάλες τεχνικές παρεμβάσεις του 20ού και 21ου αιώνα διευθέτησαν ή κάλυψαν τον ποταμό. Αναφέρεται επίσης στον τρόπο με τον οποίο ο Κηφισός εμφανίζεται στη μυθολογία και τη λογοτεχνία, στα αρχαιολογικά ευρήματα που τεκμηριώνουν την ιστορική του πορεία καθώς και στις σύγχρονες περιβαλλοντικές προκλήσεις από τις πλημμύρες μέχρι τη διαχείριση των αστικών ρεμάτων.Τέλος, η συζήτηση αγγίζει εκπαιδευτικές και περιβαλλοντικές πρωτοβουλίες γύρω από τον Κηφισό και το πώς η ανάδειξή του αποτελεί εργαλείο πολιτιστικής ευαισθητοποίησης για μια πόλη που καλείται να επανασυνδεθεί με το φυσικό της τοπίο.Ο Στέλιος Λεκάκης σπούδασε κλασική αρχαιολογία και διαχείριση πολιτιστικής κληρονομιάς στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και στο University College London. Είναι επίκουρος καθηγητής στο Ιόνιο Πανεπιστήμιο και δημιουργικός διευθυντής της εταιρείας: Mazomos Landscape and Heritage Consultants με έδρα το Βέλγιο. Γράφει για τα νησιωτικά τοπία, το πολιτικό στην αρχαιολογία και τα κοινά στη διαχείριση μνημείων. Κάποιες φορές γράφει και για το θέατρο.

Η Νάξος υπήρξε ένα νησί όπου η τέχνη, η τεχνολογία και οι καθημερινές πρακτικές διαμόρφωναν μια κοινωνία υπό συνεχή μεταμόρφωση. Από τη Μητρόπολη και τη Γρόττα ως τα Ύρια και το Τσικαλαριό, οι αρχαιολογικοί χώροι αποκαλύπτουν πώς οι τεχνίτες, τα λιμάνια και οι εμπορικές επαφές συνέδεσαν το νησί με το Αιγαίο και πιθανόν με μέρη πέρα από αυτό.Η αρχαιολόγος Ξένια Χαραλαμπίδου «διαβάζει» τα υλικά ίχνη που εξηγούν πώς διαμορφώθηκε η ταυτότητα της αρχαίας Νάξου μέσα από πίθους, αγγεία, χώρους συμποσίων και ταφές, ξεδιπλώνοντας την πορεία μιας κοινότητας μέσα από τη λατρεία, την καθημερινότητα και τις σχέσεις της με τον υπόλοιπο κόσμο.Η Ξένια Χαραλαμπίδου είναι απόφοιτος του Τμήματος Ιστορίας και Αρχαιολογίας του ΕΚΠΑ, με μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης και διδακτορικό στο ΕΚΠΑ. Έχει πραγματοποιήσει μεταδιδακτορική έρευνα στο ΕΚΠΑ, στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας, στη Βαρσοβία και στο Vrije Universiteit Amsterdam. Έχει συνεργαστεί με το Εργαστήριο Fitch της Βρετανικής Σχολής Αθηνών και με το Ινστιτούτο Νανοεπιστήμης και Νανοτεχνολογίας του «Δημόκριτου». Σήμερα είναι ερευνήτρια στο Ινστιτούτο Μεσογειακών Σπουδών του Ιδρύματος Τεχνολογίας και Έρευνας και υποψήφια υφηγεσίας στο Université Paris 1 Panthéon-Sorbonne.Συνδυάζει τη μακροσκοπική και την αρχαιομετρική έρευνα, εστιάζοντας στις σχέσεις ελληνικών μητροπόλεων, αποικιών και αυτόχθονων πληθυσμών στην Κάτω Ιταλία και Σικελία (8ος-6ος αι. π.Χ.) και στην τεχνολογία, παραγωγή και χρήση της κεραμικής. Διευθύνει την ανασκαφή στο Τσικαλαριό Νάξου και συνδιευθύνει το πρόγραμμα στη Μητρόπολη-Γρόττα, ενώ συμμετέχει σε διεπιστημονικά έργα σε διάφορες περιοχές της Ελλάδας.Έχει διδάξει στα Πανεπιστήμια της Θεσσαλίας, της Βαρσοβίας και της Κύπρου και στο Vrije Universiteit Amsterdam. Το 2026 θα διδάξει ως επισκέπτρια καθηγήτρια στο Université Paris 1. Στις δημοσιεύσεις της περιλαμβάνονται τρεις συλλογικοί τόμοι και ένας υπό έκδοση, καθώς και πλήθος επιστημονικών άρθρων.

Στην αρχαία Αθήνα, ο τρόπος που οι άνθρωποι τιμούσαν τους νεκρούς τους ήταν ιδιαίτερα σημαντικός και εκφραζόταν μέσα από συγκεκριμένα ταφικά έθιμα και την τέχνη. Οι λήκυθοι, μικρά αγγεία που χρησιμοποιούνταν στην ταφή, αποτελούσαν σύμβολα μνήμης και σεβασμού προς τους αποθανόντες. Παράλληλα, οι οικογένειες εξέφραζαν την αγάπη και τη λύπη τους μέσα από μνημεία και αγάλματα που αντικατέστησαν τα πιο απλά σημάδια στους τάφους. Ωστόσο, με την πάροδο του χρόνου, οι αρχές επέβαλαν περιορισμούς στην έκταση των εκδηλώσεων πένθους, αναδεικνύοντας έτσι μια αλλαγή στις κοινωνικές αντιλήψεις και πρακτικές της εποχής. Μέσα από τη μελέτη αυτών των ταφικών συνηθειών, μπορούμε να κατανοήσουμε καλύτερα τις αξίες και την κουλτούρα της αρχαίας Αθήνας.Πώς τιμούσαν οι αρχαίοι Αθηναίοι τους νεκρούς τους μέσα από τα ταφικά τους έθιμα και την τέχνη; Πώς πίστευαν ότι έπρεπε να θυμούνται τους αγαπημένους τους; Τι ρόλο έπαιζαν τα αγγεία, οι λεγόμενες λήκυθοι, στην τελετή της ταφής; Και πώς τα μνημεία και τα αγάλματα αντικατέστησαν τα απλά σημάδια στους τάφους, δείχνοντας την αγάπη και τη θλίψη των οικογενειών; Τέλος, γιατί οι αρχές αποφάσισαν να βάλουν τέλος σε αυτές τις μεγάλες εκδηλώσεις πένθους;Η Κάτια Μαργαρίτη είναι διδάκτωρ Κλασικής Αρχαιολογίας με σπουδές στο τμήμα Ιστορίας-Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας και στο University College London. Η διδακτορική της διατριβή έχει θέμα τον θάνατο της αγάμου κόρης στην Αθήνα των κλασικών χρόνων και έχει εκδοθεί από τον εκδοτικό οίκο Archaeopress στην Αγγλία. Έχει δημοσιεύσει εκτενώς σε διεθνή επιστημονικά περιοδικά. Τα ερευνητικά της ενδιαφέροντα εστιάζουν στην ταφική τέχνη, στις ταφές και στα ταφικά έθιμα, στη γλυπτική και στην αγγειογραφία της αρχαίας Αθήνας καθώς και στα ζώα στην αρχαία τέχνη. Το βιβλίο της για τον θάνατο και την ταφή στην κλασική Αθήνα κυκλοφόρησε το 2021 από τις Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Θεσσαλίας. Αυτό το διάστημα συγγράφει μια μονογραφία για τον σκύλο στην αρχαία αττική τέχνη και ένα βιβλίο για τα ζώα στην αρχαία Ελλάδα μαζί με τον καθηγητή του Πανεπιστημίου της Μασαχουσέτης Kenneth Kitchell, το οποίο θα εκδοθεί από τον εκδοτικό οίκο Routledge. Είναι research associate του τμήματος Κλασικών Σπουδών του Πανεπιστημίου του Reading.

Η Αγιάτη Μπενάρδου συζητά με τον αρχαιολόγο και ερευνητή Στέλιο Λεκάκη για τον ποταμό Ηριδανό, τον μικρό αλλά σημαντικό υδάτινο άξονα που επηρέασε βαθιά την εξέλιξη της αρχαίας Αθήνας.Υπήρξε καθοριστικός για την οργάνωση της πόλης: τροφοδότησε την Αγορά, όρισε συνοικίες, υπαγόρευσε τα όρια του Κεραμεικού και αποτέλεσε σημείο αναφοράς για τους αρχαίους Αθηναίους. Σήμερα, αν και το μεγαλύτερο μέρος του ρέει υπόγεια, τμήματά του αποκαλύπτονται μέσα από ανασκαφές στον Κεραμεικό, στον σταθμό του μετρό στο Μοναστηράκι αλλά και σε υπόγεια σημεία της σύγχρονης πόλης που διασχίζουμε καθημερινά χωρίς να το γνωρίζουμε.Η συζήτηση φωτίζει τη διαδρομή του ποταμού από τις αρχαίες πηγές του έως την κατάληξή του στον Ιλισό, αποκαλύπτει τον συμβολισμό του στη μυθολογία, αναδεικνύει τη σημασία του για την πολεοδομία και τη διαχείριση των υδάτων στην Αθήνα και εξετάζει τις σύγχρονες περιβαλλοντικές προκλήσεις που θέτουν τα υπόγεια υδατορεύματα.Ο Ηριδανός παραμένει ένα «ζωντανό απολίθωμα» κάτω από τον αστικό ιστό της Αθήνας – μια υπενθύμιση ότι η πόλη χτίστηκε πάνω στο νερό, και αυτό, αν και αόρατο, συνεχίζει να τη διαμορφώνει.Ο Στέλιος Λεκάκης σπούδασε Κλασική Αρχαιολογία και Διαχείριση Πολιτιστικής Κληρονομιάς στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και στο University College London. Είναι ερευνητής στο Πανεπιστήμιο του Newcastle με αντικείμενο την αρχαιολογία, τον χαρακτηρισμό, την πρόσληψη και τη διαχείριση του πολιτιστικού τοπίου, ενώ παράλληλα διδάσκει Πολιτική Οικονομία στο Ελληνικό Ανοιχτό Πανεπιστήμιο.Συνεργάζεται με ΜΚΟ –είναι ιδρυτικό μέλος της MONUMENTA– καθώς και με πανεπιστήμια ως Σύμβουλος Διαχείρισης Πολιτιστικής Κληρονομιάς, με έμφαση σε συμμετοχικές στρατηγικές και στην πολιτιστική πληροφορική. Αρθρογραφεί για τα νησιωτικά τοπία, την πολιτική διάσταση της αρχαιολογίας και τη διαχείριση μνημείων.Είναι επίσης δημιουργικός διευθυντής της εταιρείας Mazomos Landscape and Heritage Consultants BVBA.

Ποια ήταν η θέση της Χαλκίδας στο δίκτυο επικοινωνίας και εμπορίου του Ευβοϊκού Κόλπου μετά την πτώση των μυκηναϊκών ανακτόρων; Πώς τα ταφικά ευρήματα και τα εργαστήρια στο Λευκαντί αποκαλύπτουν κοινωνικές ιεραρχίες, τεχνική δεξιοτεχνία και πρώιμες μορφές αστικοποίησης; Και πώς οι Ευβοείς, μέσα από τη ναυτική τους δραστηριότητα, άνοιξαν τον δρόμο για τη μεγάλη διασπορά προς την Ιταλία και τη Σικελία;Η Αγιάτη Μπενάρδου συνομιλεί με την αρχαιολόγο Ξένια Χαραλαμπίδου, απόφοιτη του Τμήματος Ιστορίας και Αρχαιολογίας του ΕΚΠΑ με μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, και μαζί αναζητούν την ταυτότητα μιας περιοχής που υπήρξε κοιτίδα καινοτομίας, θαλάσσιων διαδρομών και πρώιμης πόλης.Η Ξένια Χαραλαμπίδου είναι αρχαιολόγος και ερευνήτρια στο Ινστιτούτο Μεσογειακών Σπουδών του ΙΤΕ, καθώς και υποψήφια υφηγεσίας στο Université Paris 1 Panthéon-Sorbonne. Απόφοιτος του Τμήματος Ιστορίας και Αρχαιολογίας του ΕΚΠΑ, με μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης και διδακτορικό με Άριστα από το ΕΚΠΑ, έχει πραγματοποιήσει μεταδιδακτορική έρευνα σε πανεπιστήμια της Ελλάδας, της Πολωνίας και της Ολλανδίας – στο ΕΚΠΑ, το Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας, τη Βαρσοβία και το Vrije Universiteit Amsterdam.Έχει συνεργαστεί με το Εργαστήριο Fitch της Βρετανικής Σχολής Αθηνών και το Ινστιτούτο Νανοεπιστήμης και Νανοτεχνολογίας του «Δημόκριτου», ενώ συνδυάζει τη μακροσκοπική με την αρχαιομετρική προσέγγιση στην έρευνά της. Το έργο της εστιάζει στις σχέσεις ανάμεσα σε ελληνικές μητροπόλεις, αποικίες και αυτόχθονες πληθυσμούς στην Κάτω Ιταλία και Σικελία (8ος–6ος αι. π.Χ.), καθώς και στην τεχνολογία, παραγωγή και χρήση της κεραμικής.Διευθύνει την ανασκαφή στο Τσικαλαριό Νάξου και συνδιευθύνει το πρόγραμμα στη Μητρόπολη–Γρόττα, ενώ συμμετέχει σε διεπιστημονικά ερευνητικά έργα σε διάφορες περιοχές της Ελλάδας. Έχει διδάξει στα Πανεπιστήμια Θεσσαλίας, Βαρσοβίας, Κύπρου και στο Vrije Universiteit Amsterdam, ενώ το 2026 θα διδάξει ως επισκέπτρια καθηγήτρια στο Université Paris 1.Στις δημοσιεύσεις της περιλαμβάνονται τρεις συλλογικοί τόμοι (και ένας υπό έκδοση), καθώς και πολυάριθμα επιστημονικά άρθρα για την αρχαιολογία και την υλική κουλτούρα του αρχαίου ελληνικού κόσμου.

Στο νέο επεισόδιο της σειράς «Ιστορία Μιας Πόλης», η Αγιάτη Μπενάρδου συναντά τον καθηγητή Κλασικής Αρχαιολογίας, Δημήτρη Μποσνάκη, και μαζί ξετυλίγουν το συναρπαστικό χρονικό της ανακάλυψης του Ασκληπιείου, ενός από τα σπουδαιότερα ιερά του ελληνιστικού κόσμου.Μέσα από την έρευνα, τα αρχεία και τις ανθρώπινες ιστορίες που τη συνοδεύουν, αποκαλύπτεται ένα πολύπλευρο αφήγημα: από τον αρχαιολόγο Ρούντολφ Χέρτζογκ και τον σκηνοθέτη Βέρνερ Χέρτζογκ έως τον Ιάκωβο Ζαρράφτη και τον Paton, πρόσωπα που με διαφορετικούς τρόπους συνέβαλαν στην ταύτιση του ιερού χώρου και στη διάδοσή του στο διεθνές κοινό.Μέσα από την έρευνα και το βλέμμα του Δημήτρη Μποσνάκη, το Ασκληπιείο αποκαλύπτεται όχι μόνο ως τόπος ιστορικής σημασίας αλλά και ως πεδίο ανθρώπινων ιστοριών, όπου τα «σημάδια ζωής» των αρχαιολόγων, των δημιουργών και των ίδιων των μνημείων συνεχίζουν να ζουν μέχρι σήμερα.Ο Δημήτρης Μποσνάκης είναι καθηγητής Κλασικής Αρχαιολογίας στο Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Κρήτης. Σπούδασε Αρχαιολογία στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων και συνέχισε τις μεταπτυχιακές του σπουδές στο Πανεπιστήμιο της Βασιλείας.Έχει εργαστεί ως επιμελητής εκθέσεων στο Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης και για είκοσι χρόνια υπηρέτησε στην Αρχαιολογική Υπηρεσία, αρχικά ως συμβασιούχος και στη συνέχεια ως μόνιμος αρχαιολόγος, διευθύνοντας δεκάδες σωστικές ανασκαφές σε νησιά της Δωδεκανήσου.Η ερευνητική του δραστηριότητα επικεντρώνεται στην Αρχαιολογία του Θανάτου (γλυπτική, εικονογραφία, επιγραφές και ταφικά έθιμα). Το 2020 κυκλοφόρησε το βιβλίο του «Κατηφείη και Όνειδος - Ταπεινωμένοι και Καταφρονεμένοι Νεκροί» από τις εκδόσεις του Ταμείου Αρχαιολογικών Πόρων, μια μελέτη που φωτίζει άγνωστες όψεις της αρχαίας κοινωνίας μέσα από τα μνημεία των ταπεινωμένων και λησμονημένων νεκρών.

Στην καρδιά των Κυκλάδων, δίπλα στο ιερό νησί του Απόλλωνα, βρίσκεται η Ρήνεια: ένας τόπος που έμεινε για αιώνες στη σκιά, χρησιμοποιήθηκε ως νεκρόπολη, ως χώρος εξορίας και τελετουργικής «κάθαρσης». Από τις παιδικές ταφές και τα σπάνια κοσμήματα μέχρι τις ενδείξεις βίαιων θανάτων, οι αρχαιολογικές ανασκαφές φανερώνουν ότι το νησί δεν ήταν ποτέ πραγματικά ακατοίκητο – απλώς δεν είχε φωνή. Τι κρύβει το χώμα της Ρήνειας; Και τι μας λέει αυτός ο σιωπηλός τόπος για τον τρόπο με τον οποίο οι αρχαίοι αντιμετώπιζαν τον θάνατο, την απώλεια και τη μνήμη; Ένα αρχαιολογικό μυστήριο που παραμένει εν μέρει θαμμένο κάτω από το φως του Αιγαίου.

Η Δήλος δεν είναι απλώς ένας ακόμη αρχαιολογικός χώρος. Είναι ένας τόπος που υπήρξε το ιερό νησί του Απόλλωνα και της Άρτεμης αλλά και κομβικό οικονομικό κέντρο του αρχαίου κόσμου. Από τις ανασκαφές αποκαλύπτονται ίχνη ζωής που ξεκινούν από τους πρώτους οικισμούς και φτάνουν ως τη ρωμαϊκή εποχή: αγορές, οικίες, αποθήκες, ναοί, αγάλματα, αγγεία, επιγραφές και απομεινάρια πολιτισμών από Ανατολή και Αφρική. Υπάρχουν ακόμη αινιγματικές μαρτυρίες για μυστηριακές τελετές και απόκρυφες λατρείες. Σήμερα, η Δήλος παραμένει ένας αρχαιολογικός θησαυρός σε εξέλιξη, με τις νέες τεχνολογίες να αποκαλύπτουν λεπτομέρειες που δεν βλέπει το γυμνό μάτι. Και για όσους εργάζονται εκεί –αρχαιολόγους, συντηρητές, επισκέπτες– είναι ένας τόπος όπου το παρελθόν δεν έχει σιωπήσει, απλώς ψιθυρίζει πιο προσεκτικά.

Το όνομά του συνδέεται με μερικά από τα πιο εμβληματικά δημόσια κτίρια της Αθήνας — το Ωδείο Αθηνών, το σχολείο της Ακαδημίας Πλάτωνος, το νοσοκομείο «Σωτηρία». Ποιος ήταν όμως ο Ιωάννης Δεσποτόπουλος;Η διαδρομή του ξεκινά από τη Χίο και φτάνει στη Βαϊμάρη και το Βερολίνο, όπου διαμορφώνεται η σχέση του με τις αρχές του Μπάουχαους και γεννιέται η βαθιά του πίστη στην αξία της αρχιτεκτονικής εκπαίδευσης. Στην Ελλάδα, επιχειρεί να φέρει τις ιδέες του μοντερνισμού σε έναν τόπο γεμάτο αντιφάσεις, συγκρούσεις και πολιτικές αναταραχές.Στο έργο του συναντιούνται η μοντέρνα σκέψη με την ελληνική ιστορία. Η αρχιτεκτονική του διαδρομή περνά από διάφορα στάδια, επηρεασμένη έντονα από το κοινωνικό του όραμα. Το Ωδείο Αθηνών, ίσως το πιο εμβληματικό έργο του, λειτουργεί ως σύμβολο αυτής της σύγκλισης: ένα κτίριο που δεν είναι απλώς ένας πολιτιστικός χώρος, αλλά μια πρόταση για το μέλλον της πόλης.Ο Ιωάννης Δεσποτόπουλος αντιμετώπισε την αρχιτεκτονική όχι απλώς ως αισθητική έκφραση, αλλά ως εργαλείο για την αλλαγή της ζωής — της καθημερινότητας, της κοινωνίας, του ανθρώπου.Ο Λουκάς Μπαρτατίλας είναι διδάκτωρ Ιστορίας της Αρχιτεκτονικής από το Πανεπιστήμιο Bauhaus της Βαϊμάρης. Εξειδικεύεται στην μοντέρνα αρχιτεκτονική του 20ού αιώνα και ιδιαίτερα στη σύγχρονη κληρονομιά της σχολής του Μπάουχαους και στο έργο του Ιωάννη Δεσποτόπουλου. Σπούδασε αρχιτεκτονική στο Βόλο και έκανε τις μεταπτυχιακές του σπουδές γύρω από την «Τέχνη στον Δημόσιο Χώρο» από το Πανεπιστήμιο Μπάουχαους της Βαϊμάρης. Έχει καταγωγή από την Αθήνα και κατοικεί από το 2010 στο Βερολίνο.Το 2019 επιμελήθηκε την έκθεση «Από το κτίριο στην Κοινότητα: ο Ιωάννης Δεσποτόπουλος και το Bauhaus», η οποία πραγματοποιήθηκε από το Ινστιτούτο Γκαίτε σε συνεργασία με τα Αρχεία Νεοελληνικής Αρχιτεκτονικής του Μουσείου Μπενάκη και το Ωδείο Αθηνών με την υποστήριξη του Ομοσπονδιακού Υπουργείου Εξωτερικών της Γερμανίας. Από το 2022, η έκθεση βρίσκεται μόνιμα στο Ωδείο Αθηνών.Κατά το παρελθόν, έχει συνεργαστεί με ιδρύματα, πολιτιστικούς οργανισμούς και αρχεία στην Ελλάδα και τη Γερμανία, όπως ο Πολιτιστικός Οργανισμός ΝΕΟΝ και η Αντιδημαρχία Κοινωνίας των Πολιτών του Δήμου Αθηναίων για διάφορα συμμετοχικά και ερευνητικά έργα γύρω από την γειτονιά της Κυψέλης, το Ίδρυμα Robert Bosch, και το Αρχείο Αρχιτεκτονικής της Ακαδημίας Τεχνών του Βερολίνου. Αυτή την περίοδο συνεργάζεται με το Ίδρυμα Bauhaus Dessau για τη δημιουργία σειράς συμπεριληπτικών ξεναγήσεων για διαφορετικά κοινά στα ιστορικά κτίρια και το Μουσείο του Ιδρύματος.Εικόνα: Το Ωδείο Αθηνών φωτογραφημένο από τον Λουκά Μπαρτστίλα